Η απαρχή της κοινωνικής εργασίας εντοπίζεται στην Αγγλία με την ψήφιση των «νόμων της φτώχειας» σύμφωνα με τους οποίους έπρεπε όλοι οι φτωχοί να εργάζονται και να μην επαιτούν. Αρχές του 1700 στην Αγγλία, γυναίκες μεσαίας και ανώτερης οικονομικής τάξης πρόσφεραν εθελοντικά βοήθεια σε φτωχές οικογένειες, ενώ τον 19ο αιώνα δημιούργησαν εθελοντικούς ομίλους και άρχισαν συντονισμένες ενέργειες με σκοπό την παροχή βοήθειας σε οικονομικά ασθενείς. To 1899 το κίνημα των φιλανθρωπικών οργανώσεων είχε περάσει στις ΗΠΑ όπου μέχρι το 1919 είχαν λειτουργήσει 17 σχολές κοινωνικής εργασίας. Η άσκηση της κοινωνικής εργασίας ξεκίνησε επίσημα στην ιατρική κοινωνική εργασία, στην ψυχιατρική κοινωνική εργασία και στην προστασία του παιδιού. 

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή/και Υπερικινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) αποτελεί στις μέρες μας μια πολύ συχνή διάγνωση και ταυτόχρονα έναν γρίφο για την επιστημονική κοινότητα. Ως ΔΕΠ-Υ (στα αγγλικά: Attention Deficit Hyperactivity Disorder – A.D.H.D.) ορίζεται η αναντίστοιχη για την ηλικία ενός παιδιού υπερκινητικότητα, απροσεξία και παρορμητικότητα. Εντάσσεται στην κατηγορία των λεγόμενων νευροαναπτυξιακών διαταραχών και μαζί με την Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος συνιστούν τις πιο συχνές διαγνώσεις. Η ΔΕΠ-Υ δεν αφορά μόνο τα παιδιά αλλά μπορεί να διαγνωστεί και σε έφηβους ή ενήλικες, ενώ ταυτόχρονα παραμένει μια κατάσταση ενεργή δια βίου. Κατά την ενηλικίωση, ωστόσο, τα συμπτώματα υποχωρούν σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή/και Υπερικινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) αποτελεί στις μέρες μας μια πολύ συχνή διάγνωση και ταυτόχρονα έναν γρίφο για την επιστημονική κοινότητα. Ως ΔΕΠ-Υ (στα αγγλικά: Attention Deficit Hyperactivity Disorder – A.D.H.D.) ορίζεται η αναντίστοιχη για την ηλικία ενός παιδιού υπερκινητικότητα, απροσεξία και παρορμητικότητα. Εντάσσεται στην κατηγορία των λεγόμενων νευροαναπτυξιακών διαταραχών και μαζί με την Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος συνιστούν τις πιο συχνές διαγνώσεις. Η ΔΕΠ-Υ δεν αφορά μόνο τα παιδιά αλλά μπορεί να διαγνωστεί και σε έφηβους ή ενήλικες, ενώ ταυτόχρονα παραμένει μια κατάσταση ενεργή δια βίου. Κατά την ενηλικίωση, ωστόσο, τα συμπτώματα υποχωρούν σε πολύ μεγάλο βαθμό. 

Είναι γνωστό ότι το κάπνισμα ενέχεται για καρκίνο του αναπνευστικού συστήματος και για πολλές άλλες αρνητικές επιδράσεις στον ανθρώπινο οργανισμό. Αυτό που δεν είναι γνωστό, στους μη ιατρούς, είναι οι αντίστοιχες επιδράσεις στο ουροποιητικό σύστημα και πιο συγκεκριμένα στον νεφρό, στον ουρητήρα, στην ουροδόχο κύστη ακόμα και στον προστάτη. Το κάπνισμα λοιπόν είναι ένας από τους βασικότερους αν όχι ο βασικότερος αιτιολογικός παράγοντας για τον καρκίνο της ουροδόχου κύστεως, του νεφρού και του ουρητήρα ενώ ενέχεται σημαντικά στην βιολογική συμπεριφορά του καρκίνου του προστάτη. 270.000 ασθενείς τον χρόνο θα διαγνωστούν με καρκίνο του νεφρού παγκοσμίως και από αυτούς 116.000 θα καταλήξουν από την νόσο.