Η επαφή και η αλληλεπίδραση με τα ζώα έχει πολλαπλά οφέλη στην ψυχική υγεία του ατόμου. Η ενασχόληση με αυτά παρέχει μια αίσθηση συντροφιάς, ασφάλειας και προστασίας, μειώνει τα επίπεδα μοναξιάς και τις φοβίες, ενθαρρύνει τη σωματική δραστηριότητα και την κοινωνική συναναστροφή, βελτιώνει την ευσυνειδησία, αυξάνει την αυτοεκτίμηση και συμβάλλει στη μείωση του άγχους και των καταθλιπτικών συμπτωμάτων.

Ωστόσο, ορισμένες φορές τα ζώα μπορεί να αποτελούν πηγή νοσημάτων, γνωστές και ως ζωονόσοι. Μια από αυτές είναι και η νόσος εξ ονύχων γαλής ή αλλιώς νόσος από αμυχή γάτας. Όπως υποδηλώνει το όνομά της, η νόσος εκδηλώνεται στον άνθρωπο μετά από γρατζούνισμα ή δάγκωμα γάτας. 

Εργασία είναι κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα που αποσκοπεί στην εκτέλεση ενός έργου, στην παραγωγή ενός προϊόντος, υλικού ή πνευματικού. Μπορεί να είναι χειρωνακτική ή πνευματική ή συνδυασμός και των δύο. Επίσης μπορεί να είναι εθελοντική η αμειβόμενη. Σε κάθε περίπτωση τα οφέλη τα οποία αποκομίζει το άτομο από αυτή είναι πολλαπλά.

 Σε πρωταρχικό επίπεδο, το άτομο που εργάζεται είναι σε θέση να καλύψει τις βιοποριστικές του ανάγκες, απαραίτητες για την επιβίωση του. Έτσι, αποκτά αίσθηση ελευθερίας. Σε γνωστικό και συναισθηματικό επίπεδο το άτομο μέσα από την εργασία καλλιεργεί την κριτική σκέψη και τη φαντασία, γίνεται πιο ικανό.

Η κατάποση είναι η διαδικασία της μεταφοράς του σάλιου, των στερεών και υγρών τροφών από την στοματική κοιλότητα στο στομάχι. Είναι μια αυτονόητη διαδικασία για όλους τους υγιείς ανθρώπους και αποτελεί μία από τις συχνότερες κινητικές λειτουργίες μας, καθώς ένας ενήλικας καταπίνει περίπου 600 έως 2000 φορές ημερησίως. Στη διαδικασία αυτή συμμετέχουν 5 κρανιακά νεύρα και 50 μυϊκές ομάδες. 

Ως δυσφαγία χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε διαταραχή σε ένα ή περισσότερα στάδια της κατάποσης που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ασφαλή και επαρκή σίτιση του ατόμου. Ο λογοθεραπευτής σε συνεργασία με τον ΩΡΛ μπορούν να κάνουν τη διάγνωση και να καθορίσουν το πρόγραμμα θεραπείας για την καλύτερη αποκατάσταση του προβλήματος.   

Όλοι εμείς οι εκπαιδευτικοί που ερχόμαστε συχνά σε επαφή με πολλούς μαθητές έχουμε λίγο ή πολύ την ικανότητα να αντιληφθούμε εάν ένα παιδί αντιμετωπίζει μαθησιακές δυσκολίες ή δυσκολίες στη συμπεριφορά, στην εστίαση της προσοχής ή γενικότερα εάν «κάτι δεν πάει καλά» τόσο στη συμπεριφορά του μέσα και έξω από την τάξη όσο και στο μαθησιακό του επίπεδο. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι περισσότεροι δάσκαλοι ενημερώνουν τους γονείς και τους κατευθύνουν σε υπηρεσίες που μπορούν να αξιολογήσουν γνωστικά, συναισθηματικά και σωματικά το παιδί. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι σπάνιο το γεγονός όπου πολλοί γονείς μπαίνουν οι ίδιοι στη διαδικασία της «ετικετοποίησης» του παιδιού τους, χωρίς να συμβουλευτούν κάποιον ειδικό.