Το στρες στις οικογένειες παιδιών με εγκεφαλική παράλυση είναι έντονο και οι τρόποι αντίδρασης και αντιμετωπίσης της κατάστασης από τους γονείς ποικίλουν. Σύμφωνα με το μοντέλο του στρες, εκτίμησης και διαχείρισης καταστάσεων, οι μητέρες ανάπηρων παιδιών μπορεί να αντιδράσουν με τους ακόλουθους τρόπους. Αρχικά, μπορεί να συλλέγουν πληροφορίες για την ίδια την αναπηρία, να κατακλύζονται από θετικές σκέψεις, να βρίσκουν στήριγμα ακόμη και στην ίδια την θρησκεία, να κάνουν χρήση της κοινωνικής στήριξης καθώς και ρεαλιστικά σχέδια για το μέλλον του παιδιού. Σε αντίθετες περιπτώσεις πολλές μητέρες απομονώνονται, δεν αποδέχονται την αναπηρία του παιδιού, ελπίζουν σε μια «θαυματουργή» θεραπεία, ή ρίχνουν την ευθύνη στους άλλους.

Η εγκεφαλική παράλυση, η λεγόμενη και νόσος του Little, είναι μια πάθηση του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος. Ουσιαστικά είναι η μόνιμη μη προϊούσα ανατομική βλάβη, των κινητικών κυρίως κέντρων του εγκεφάλου, η οποία εκδηλώνεται με διαταραχές στην κινητικότητα και τη στάση καθώς και αδυναμία του πάσχοντα να χρησιμοποιεί βουλητικά τους μυς του. Η Παγκόσμια Επιτροπή για την εγκεφαλική παράλυση, το 1988, όρισε την εγκεφαλική παράλυση σαν μια μόνιμη, αλλά όχι μη αναστρέψιμη, δυσλειτουργία του μυϊκού τόνου και της κίνησης η οποία προκαλείται από βλάβη στο εξελισσόμενο νευρικό σύστημα, πριν, κατά την γέννηση ή τους πρώτους μήνες της ζωής. H κινητική αναπηρία στα παιδιά αποτελεί σημαντικό παράγοντα οικογενειακού στρες.

Οι αρθρωτικές διαταραχές αφορούν στη δυσκολία ενός παιδιού να προφέρει σωστά ένα φώνημα λόγω ανεπάρκειας του μηχανισμού άρθρωσης μετά το πέρα της ηλικίας κατάκτησης του συγκεκριμένου φωνήματος. Μπορεί να κυμαίνεται από σοβαρή (δυσαρθρία) έως ήπια (εξελικτική διαταραχή της άρθρωσης). Οι δυσκολίες στην άρθρωση ενδέχεται να οφείλονται σε οργανικά αίτια όπως είναι η αδυναμία ελέγχου των αρθρωτών (χείλη, γλώσσα, δόντια, υπερώα) ή στην δομή τους, όπως για παράδειγμα υπερπλασίες της γλώσσας, έλλειψη ή κακή σύγκληση δοντιών, κοντό χαλινό της γλώσσας κ.α. Μπορεί επίσης να οφείλονται σε λειτουργικά αίτια όπως είναι ο λανθασμένος τρόπος και τόπος άρθρωσης ή ο μειωμένος μυϊκός τόνος των χειλιών και της γλώσσας.

Η σχιζοφρένεια είναι μια νευροψυχιατρική νόσος, που ανήκει στην κατηγορία των ψυχώσεων. Τον όρο εισήγαγε ο Ελβετός ψυχίατρος Eugen Bleuler. Το βασικό χαρακτηριστικό τόσο στη σχιζοφρένεια είναι η ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. Ο ασθενής που πάσχει από ψυχωτική διαταραχή, έχει βέβαιες πεποιθήσεις παραληρηματικού χαρακτήρα. Οι ιδέες αυτές μπορεί να είναι παράδοξες ( πχ «με κυνηγούν εξωγήινοι») ή να εμφανίζουν αληθοφανές περιεχόμενο («η σύζυγός μου με απατά»). Το βασικό στοιχείο που διαχωρίζει όμως την παραληρηματική από τις υπόλοιπες πεποιθήσεις, είναι ότι δεν ανασκευάζεται με λογικά επιχειρήματα κι ο ασθενής παραμένει βέβαιος για την αλήθεια της, ανεξαρτήτως εξηγήσεων που του παρέχονται.