Ο προληπτικός έλεγχος για τον καρκίνο του προστάτη παγκοσμίως διενεργείται με δύο διαφορετικούς τρόπους: Με μια οργανωμένη συστηματική στρατηγική από τα εκάστοτε συστήματα υγείας ή κατόπιν συμβουλής των θεραπόντων ιατρών ή ακόμα και του ασθενούς απευθείας. Στην Ελλάδα, παρότι η πρώτη υπάρχει, πιο διαδομένη είναι η δεύτερη μέθοδος. Αυτός ίσως είναι και ο λόγος που ένας σημαντικός αριθμός ανδρών δεν γνωρίζει και άρα δεν διενεργεί προληπτικό έλεγχο για τον προστάτη του. Οι μέθοδοι για πρόληψη πρέπει να είναι εύκολα προσβάσιμοι, με μικρό κόστος και σχετικά ακριβείς για να τύχουν ευρύτερης αποδοχής. Για αυτούς τους λόγους έχουν επιλεγεί το PSA και η δακτυλική εξέταση.

Ο καρκίνος του μαστού είναι ο συχνότερος κακοήθης όγκος στις γυναίκες. Υπολογίζεται ότι στην Ελλάδα κάθε χρόνο προσβάλλονται από καρκίνο του μαστού 5000 γυναίκες ενώ χάνουν τη ζωή τους 1500, ποσοστά που αναμένεται να αυξηθούν τα επόμενα χρόνια. Η πιθανότητα προσβολής από καρκίνο του μαστού αυξάνεται με την πάροδο της ηλικίας και  μέχρι τα 75 έτη ενώ μετά αρχίζει να μειώνεται. Παρ' ότι είναι πιο σπάνιος στις νέες γυναίκες, είναι πιο επιθετικός από ότι στις ηλικιωμένες, αποτελώντας τη συχνότερη αιτία θανάτου στις ηλικίες 35-45 ετών. Ο Γυναικολόγος, ο οποίος είναι ο φροντιστής της υγείας της γυναίκας, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο στη διάγνωση του καρκίνου του μαστού εκπαιδεύοντας στην αυτοεξέταση αλλά και αναγνωρίζοντας κληρονομικά σύνδρομα. 

Πολλές φορές μπορεί να κάνουμε πράγματα ασυναίσθητα ή να εκφράσουμε τις σκέψεις μας χωρίς πρώτα να τα σκεφτόμαστε. Όλα αυτά αποτελούν απόρροια ενός απότομου συναισθήματος, το οποίο μπορεί να μας περιβάλει εκείνη τη στιγμή και έκτοτε να μη μπορούμε να διαχειριστούμε αυτές τις πράξεις και τις σκέψεις. Ωστόσο, στην παιδική ηλικία δεν παρατηρείται το ίδιο. Η συναισθηματική νοημοσύνη ορίζεται ως η ικανότητα του να γνωρίζει κανείς τί αισθάνεται και να είναι ικανός να διαχειριστεί αυτά τα συναισθήματα, πριν αφήσει σε αυτά τον έλεγχο και αποτελέσει έρμαιο τους. Είναι προϊόν μιας μακράς και συμμετοχικής αλληλεπίδρασης μεταξύ της φύσης (βιολογικές δυνάμεις και κληρονομικές προδιαθέσεις) και της ανατροφής.  

Ο ερχομός του νέου μέλους της οικογένειας, αδιαμφισβήτητα είναι η πιο σημαντική αλλαγή στη ζωή ενός ζευγαριού. Είναι η στιγμή, που προστίθενται οι ρόλοι της μητέρας και του πατέρα. Κυριαρχούν πληθώρα συναισθημάτων, όπως συγκίνηση και ευτυχία, αλλά και φόβος και αγωνία για το «άγνωστο», το οποίο πρόκειται να αντιμετωπίσουν. Οι περισσότερες μητέρες, θεωρούν λανθασμένα ότι έχουν όλη την ευθύνη πάνω τους. Εφόσον θηλάζει αποκλειστικά η μητέρα, σίγουρα η σίτιση του βρέφους συνδέεται μοναδικά με εκείνη. Ωστόσο, η συμβολή του πατέρα τις πρώτες μέρες στο σπίτι, κρίνεται απαραίτητη, αφού η ενασχόληση με το βρέφος ενισχύει τον πατρικό δέσιμο με το νέο μέλος. Στη φροντίδα του παιδιού ο ρόλος του πατέρα είναι καθοριστικός.