Ως άλματα ανάπτυξης, ορίζονται οι ταχείες φάσεις ανάπτυξης των βρεφών. Κάνουν την εμφάνιση τους μεταξύ 3ης και 6ης εβδομάδας ζωής και διαρκούν μέχρι και τα δύο πρώτα χρόνια ζωής των παιδιών. Ανάλογα με την εβδομάδα εμφάνισης του άλματος, στο βρέφος παρατηρούνται αλλαγές που αφορούν είτε τη σίτιση, είτε την κοινωνική και ψυχολογική συμπεριφορά του. Τα θηλάζοντα βρέφη, όταν περνούν άλμα ανάπτυξης, έχουν την ανάγκη να θηλάζουν πολύ περισσότερο, θυμίζοντας την φάση εδραίωσης του θηλασμού (ακανόνιστοι και συχνοί θηλασμοί) . Έτσι, γεννάται λανθασμένα η πεποίθηση στις μητέρες, ότι το γάλα τους δεν επαρκεί και ότι η παραγωγή τους έχει μειωθεί αισθητά.

Στο παρόν άρθρο συνεχίζουμε με την παρουσίαση της δεύτερης μεγάλης υποκατηγορίας των Διαταραχών Πρόσληψης Τροφής, της Ψυχογενούς Βουλιμίας. Αναφερόμαστε στην κλινική εικόνα των ασθενών, τα στατιστικά στοιχεία, την συνύπαρξη άλλων ψυχικών δυσκολιών και διαταραχών και τους αποτελεσματικούς τρόπους παρέμβασης. Όπως και στις άλλες Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής, κύρια χαρακτηριστικά των ασθενών με Ψυχογενή Βουλιμία είναι η διαταραγμένη διατροφική συμπεριφορά, η αρνητική θεώρηση του σώματος και η προσπάθεια απώλειας βάρους. Κατά το DSM 5, διαγνωστικά κριτήρια είναι τα επανειλημμένα επεισόδια υπερφαγίας, η επανειλημμένη ακατάλληλη αντισταθμιστική συμπεριφορά προκειμένου να αποτραπεί η απόκτηση βάρους κ.α.

Ο όρος Nocebo χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από Άγγλους ομιλητές το 1961. Στην ιατρική η χρήση των placebo κυρίως ξεκίνησε για την ψυχική ανακούφιση των ασθενών  στα τέλη του 18ο αιώνα αλλά με τα χρόνια παρατηρούσαν ότι τα εικονικά αυτά φάρμακα προκαλούσαν σε αρκετούς από αυτούς επιβλαβείς επιπτώσεις στην υγεία τους. Κατά την διάρκεια  κλινικών δοκιμών ιδίως σε περιπτώσεις ανάπτυξης ενός εμβολίου ή ενός φαρμάκου παρουσιάζεται πλέον συχνά αυτό το φαινόμενο του Nocebo. Πρόκειται για την παρουσία ανεπιθύμητων ενεργειών που μοιάζει να είναι από την λήψη της θεραπείας αλλά στην πραγματικότητα είναι από την αυθυποβολή και την αρνητική προδιάθεση των ασθενών απέναντι στο φάρμακο/εμβόλιο.