Ο όρος Nocebo χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά από Άγγλους ομιλητές το 1961. Στην ιατρική η χρήση των placebo κυρίως ξεκίνησε για την ψυχική ανακούφιση των ασθενών  στα τέλη του 18ο αιώνα αλλά με τα χρόνια παρατηρούσαν ότι τα εικονικά αυτά φάρμακα προκαλούσαν σε αρκετούς από αυτούς επιβλαβείς επιπτώσεις στην υγεία τους. Κατά την διάρκεια  κλινικών δοκιμών ιδίως σε περιπτώσεις ανάπτυξης ενός εμβολίου ή ενός φαρμάκου παρουσιάζεται πλέον συχνά αυτό το φαινόμενο του Nocebo. Πρόκειται για την παρουσία ανεπιθύμητων ενεργειών που μοιάζει να είναι από την λήψη της θεραπείας αλλά στην πραγματικότητα είναι από την αυθυποβολή και την αρνητική προδιάθεση των ασθενών απέναντι στο φάρμακο/εμβόλιο.

Μια βαθειά προκατάληψη επικρατούσε για χρόνια σχετικά με την επιστήμη της ψυχολογίας και της ψυχοθεραπείας. Μιας επιστήμης πολύτιμης και σημαντικής που αντιμετωπιζόταν συχνά με καχυποψία και επιφυλακτικότητα. Πολλές θεωρίες της δεν είχαν άλλη απόδειξη παρά μόνο τα θετικά αποτελέσματα της ψυχοθεραπείας και αυτά δύσκολα μετρήσιμα και συχνά υποκειμενικά. Αρκετοί θεωρούσαν τους ψυχολόγους αόριστους, θεωρητικούς, ψευδοεπιστήμονες έως και επικίνδυνους .Η ανάπτυξη των νευροεπιστημών εκτινάχθηκε χάρη στα σύγχρονα απεικονιστικά μέσα, αξονική, μαγνητική τομογραφία, fMRI, PET. Η μελέτη του εγκεφάλου έγινε πιο εύκολη και μια μεγάλη βάση δεδομένων δημιουργήθηκε.

Αρκετές μελέτες έχουν διατυπώσει την άποψη ότι οι άνθρωποι γεννιούνται με συγκεκριμένες γευστικές προτιμήσεις. Σε μία παλαιότερη έρευνα, ο Steiner(1996)  κινηματογράφησε τις αντιδράσεις βρεφών μία ημέρας, χωρίς προηγούμενη εμπειρία τροφής, σε υγρά με γλυκιά, πικρή και ξινή γεύση. Οι εκφράσεις του προσώπου των βρεφών υποδήλωναν θετική ανταπόκριση στη γλυκιά γεύση και αρνητική στην πικρή/ξινή. Ενδεχομένως, η ύπαρξη βιολογικά προκαθορισμένων γευστικών προτιμήσεων να συνδέεται με την έμφυτη ικανότητα επιβίωσης του ανθρώπου αφού η γλυκιά γεύση είναι ένδειξη πηγής υδατανθράκων ενώ η πικρή/ξινή γεύση αποτελεί ενδεχομένως ένδειξη κινδύνου.

Οι σύγχρονοι, γρήγοροι ρυθμοί ζωής μπορούν να διαμορφώσουν διαταραγμένες διατροφικές συνήθειες. Τα προβαλλόμενα πρότυπα ομορφιάς μέσω των μέσων κοινωνικών δικτύωσης δύνανται να επηρεάσουν τις διατροφικές επιλογές των ατόμων και τις σχετικές σκέψεις. Ωστόσο, πότε ξεκινάμε να μιλάμε για Διαταραχή Πρόσληψης Τροφής με κλινικά στοιχεία; Οι τρεις κυριότερες διαταραχές της συγκεκριμένης κατηγορίας είναι η Ψυχογενής Ανορεξία, η Ψυχογενής Βουλιμία και η Διαταραχή Επεισοδιακής Υπερφαγίας. Στο παρόν άρθρο, θα επιχειρήσουμε μια εισαγωγή στην πρώτη εστιάζοντας στην κλινική εικόνα του ατόμου που πάσχει από αυτή, τα διαγνωστικά κριτήρια, την επιδημιολογία, τη συννοσηρότητα αλλά και την παρέμβαση.