Πολύ συχνά, οι άνθρωποι που επωμίζονται τη φροντίδα ενός ατόμου με ψυχική ασθένεια δυσκολεύονται εξαιρετικά στην καθημερινότητά τους. Ο σκοπός αυτού του κειμένου είναι να προσφέρει μερικές απλές συμβουλές προς τους φροντιστές, οι οποίοι συχνά απορροφημένοι στο να προσφέρουν, ξεχνάνε ότι χρειάζονται και οι ίδιοι φροντίδα.

Ξεκινώντας, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι ο φροντιστής πρέπει να μάθει να δέχεται τον πάσχοντα από ψυχική νόσο όπως είναι στην παρούσα φάση, καθώς και να μάθει να ξεχωρίζει την ασθένεια από την υγιή πλευρά του πάσχοντα. Επιπλέον, το να φροντίζεις έναν ασθενή, δε σημαίνει ότι πρέπει να τον κάνεις και το κέντρο του κόσμου, θυσιάζοντας όλη την ενέργεια, το χρόνο και το χρήμα σε αυτόν/αυτήν.

Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να δημιουργούμε σχέσεις, να ζούμε μέσα σε σύνολα, ομάδες για να μπορούμε να επιβιώνουμε συναισθηματικά. Από τις πιο σημαντικές ίσως σχέσεις που δημιουργούμε στην ενήλικη ζωή μας είναι οι συντροφικές, οι οποίες καλύπτουν ανάγκες τις οποίες καμία άλλη ανθρώπινη επαφή δεν μπορεί να καλύψει. 

Μια υγιής συντροφική σχέση φυσιολογικά θα πρέπει να μας προκαλεί συναισθήματα χαράς, ασφάλειας, ευφορίας και αγάπης. Φυσικά δεν υπάρχουν σχέσεις χωρίς σύννεφα ή και μπόρες ακόμα, όμως αυτό που είναι σημαντικό πέρα των όποιων δυσκολιών, είναι να καταφέρνουν οι δύο σύντροφοι να συνυπάρχουν αρμονικά και να νιώθουν όμορφα στο σύνολο της επικοινωνίας και της μεταξύ τους συνδιαλλαγής.

Καθώς το παιδί αρχίζει και αναπτύσσεται, ανακύπτει αυτόματα η ανάγκη να το οριοθετήσουμε ή πιο σωστά να το βοηθήσουμε να αντιληφθεί τα όριά του. Η διδασκαλία των ορίων είναι καθοριστικής σημασίας για το παιδί καθώς θα το βοηθήσει να αποκτήσει αίσθηση αυτονομίας και πρωτοβουλίας αλλά και να αισθανθεί ασφαλές στο περιβάλλον που βρίσκεται. Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε στο μυαλό μας, ότι το παιδί χρειάζεται τα όρια για να αναπτυχθεί υγιώς και επιπλέον ότι τα όρια δεν περιορίζουν αλλά τίθενται ώστε να μας τοποθετούν προστατευμένα στο περιβάλλον μας. 

Πρωταρχικής σημασίας είναι να διασαφηνίσουμε ότι οι συμπεριφορές μας έχουν νόημα ανάλογα με το πόσο μας βοηθούν να επιβιώσουμε.

Η Παχυσαρκία δεν εντάσσεται στις διατροφικές διαταραχές, θεωρείται όμως παγκοσμίως μια από τις πιο επικίνδυνες επιδημίες, καθώς υπάρχουν υψηλά ποσοστά εμφάνισης της όχι μόνο στον πληθυσμό των ενηλίκων αλλά και σε αυτόν των εφήβων και των παιδιών.

Παχυσαρκία είναι η κλινική κατάσταση, κατά την οποία παρατηρείται υπερβολική εναπόθεση λίπους, με αποτέλεσμα τις αρνητικές συνέπειες στην υγεία του ατόμου. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι η Υπερφαγία, ένα δυσλειτουργικό διατροφικό πρότυπο συμπεριφοράς, κατά την οποία παρατηρείται κατανάλωση ποσότητας τροφής μεγαλύτερης απ’ ότι συνήθως θα κατανάλωνε κάποιος, σε ένα ορισμένο χρονικό διάστημα κατά κανόνα μικρότερο των 2 ωρών.