Οι ιοί των ανθρώπινων θηλωμάτων (Human Papilloma Viruses,HPV) αποτελούν μια μεγάλη κατηγορία ιών (μέχρι σήμερα έχουν ταυτοποιηθεί πάνω από 100 διαφορετικοί τύποι) οι οποίοι δύνανται να προκαλέσουν πλήθος αλλοιώσεων, καλοηθών ή  κακοήθων, στο δέρμα και τους βλεννογόνους του ανθρώπου και ιδίως των γυναικών. Είναι πλέον το πιο συχνό σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα και υπολογίζεται ότι 80% του πληθυσμού θα έρθει σε επαφή με τον ιό σε κάποια στιγμή της ζωής του, ενώ μέχρι την ηλικία των 50 ετών ο σεξουαλικά ενεργός πληθυσμός έχει 80-90% πιθανότητα να μολυνθεί από κάποιο στέλεχος του ιού. Μέσα από μια σειρά άρθρων θα προσπαθήσουμε με όσο πιο απλά λόγια γίνεται να σας παρουσιάσουμε αυτό το μεγάλο κεφάλαιο που ανησυχεί  και αγχώνει.

Ορισμένα από τα πλέον γνωστά στο ευρύ κοινό αυτοάνοσα νοσήματα είναι η σκλήρυνση κατά πλάκας, ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου Ι, η ρευματοειδής αρθρίτιδα, ο ερυθηματώδης λύκος, η ψωρίαση, η ελκώδης κολίτιδα, η νόσος του Crohn, η μυασθένεια και η θυρεοειδίτιδα. Τα αυτοάνοσα νοσήματα είναι ασθένειες που προκαλούνται επειδή ο οργανισμός μας δεν αναγνωρίζει τα κύτταρα του ως δικά του στοιχεία και ουσιαστικά επιτίθεται στον εαυτό του καταστρέφοντας υγιείς ιστούς. Το ανοσοποιητικό σύστημα δεν υπολειτουργεί όπως λανθασμένα πιστεύεται αλλά αντιθέτως βρίσκεται σε υπερδιέγερση.Τα αυτοάνοσα νοσήματα θεωρούνται μια πολυπαραγοντική νόσος. Για την αιτιοπαθογένεια τους έχουν προταθεί και μελετηθεί πολλοί  παράγοντες.

Συχνά κάποιος μπορεί να έρθει σε μία κατάσταση δυσφορίας κατά την οποία να αισθανθεί πίεση από το περιβάλλον του καθώς και ότι χρειάζεται να δράσει για να ανατραπεί αυτό. Το άτομο μπορεί να νιώθει ότι δεν υπερασπίζεται τον εαυτό του επαρκώς ή βρίσκεται εκτεθειμένο ενώ θα μπορούσε με μία άλλη συμπεριφορά του αυτό να είχε αποτραπεί. Μπορεί να έχει το αίσθημα της παραβίασης, τόσο του προσωπικού χώρου και χρόνου, όσο και των προσωπικών του ορίων. Ακόμη, η ενδεχόμενη σκέψη για οριοθέτηση και προάσπιση του εαυτού μπορεί να εκλαμβάνεται από τον ίδιο ως παραβίαση ή επιθετικότητα προς τους άλλους. Παράλληλα, μπορεί να υπάρχει δυσκολία να αρνηθεί κανείς κάτι, ή να αξιώσει μία καλύτερη συμπεριφορά προς το άτομό του αλλά και να αισθάνεται αμηχανία.

Από τις πιο συχνές αιτίες παραπομπής παιδιών σε ειδικούς ψυχικής υγείας, αποτελούν τα προβλήματα συμπεριφοράς. Αυτά εκδηλώνονται σε διαφορετικές ηλικίες και φάσεις ζωής του παιδιού και συνήθως είναι οι εκπαιδευτικοί εκείνοι που πρώτοι επισημαίνουν το πρόβλημα και προτρέπουν τους γονείς να λάβουν τη συμβουλή ενός ψυχολόγου, για να μπορέσουν να βοηθήσουν το παιδί τους. Στα διάφορα διαγνωστικά κέντρα και στα κέντρα ψυχικής υγείας όπου παραπέμπονται τα παιδιά αυτά, συχνά ακούμε τη διάγνωση της Διαταραχής Διαγωγής.

Η Διαταραχή Διαγωγής εμφανίζεται κυρίως μετά τα 10 χρόνια της ζωής του παιδιού, μπορεί όμως κάποια χαρακτηριστικά της να εμφανιστούν και νωρίτερα κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας.