Στο πρώτο μέρος του άρθρου μας, ασχοληθήκαμε με τους τρεις μηχανισμούς λειτουργίας των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Eίδαμε ότι τα φάρμακα αυτά σxετίζονται με κάποιες χημικές ουσίες στον ανθρώπινο εγκέφαλο που ονομάζονται «μονοαμίνες», οι οποίες είναι υπεύθυνες για την μετάδοση των νευρικών σημάτων από το ένα νευρικό κύτταρο στο άλλο. Είδαμε, επίσης, ότι οι τρεις κύριες μονοαμίνες του νευρικού συστήματος είναι η σεροτονίνη, η νοραδρεναλίνη και η ντοπαμίνη. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε εδώ ότι ουσιαστικά μέσω αυτών των ουσιών τα νευρικά κύτταρα επικοινωνούν μεταξύ τους. Συγκεκριμένα, το προσυναπτικό νευρικό κύτταρο («προ της σύναψης») επικοινωνεί με το μετασυναπτικό νευρικό κύτταρο μέσω της συναπτικής σχισμής.

Στο προηγούμενο άρθρο μας συζητήσαμε τί είναι δυσλεξία και τον τρόπο που μπορούμε να την εντοπίσουμε. Οι γονείς συχνά ζητούν συμβουλές για το πώς μπορούν να βοηθήσουν το παιδί τους μέσα στο σπίτι και τί δραστηριότητες μπορούν να κάνουν μαζί του ώστε να αντιμετωπίσουν την δυσλεξία. Αρχικά, αυτό που πρέπει να διευκρινίσουμε είναι ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις όπου σε χρόνο dt μπορούν να εξαλείψουν τα όποια μαθησιακά προβλήματα αντιμετωπίζει ένα παιδί. Ωστόσο, εάν οι γονείς εντάξουν στην καθημερινότητά τους μερικές δραστηριότητες είναι σίγουρο ότι αυτές θα συμβάλουν σημαντικά στην αντιμετώπιση της δυσλεξίας. Αυτό όμως που έχει περισσότερη σημασία είναι η υποστήριξη του παιδιού τόσο μέσα απο την οικογένεια όσο και μέσα από το σχολείο.

Το EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας, η οποία αναπτύχθηκε από την Francine Shapiro και η οποία μέσα από οπτικά ή άλλα διεστιακά αισθητηριακά ερεθίσματα στοχεύει στην αντιμετώπιση του ψυχικού τραύματος. Στα Ελληνικά ο όρος αποδίδεται ως «απευαισθητοποίηση και επαναπροσαρμογή μέσω οφθαλμικών κινήσεων». Αρχικά χρησιμοποιήθηκε για την αντιμετώπιση της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες (PTSD) αλλά πλέον εφαρμόζεται επίσης σε πολλές άλλες διαταραχές. Το EMDR συνδυάζει στοιχεία από διαφορετικές ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις αλλά καινοτομεί εξαιτίας των αμφίπλευρων αισθητηριακών ερεθισμάτων, τα οποία αποτελούν βασικό του στοιχείο.

Οι κοινωνικές δεξιότητες είναι βασικό στοιχείο για την ομαλή ανάπτυξη ενός παιδιού και την προσαρμογή του. Τυχόν δυσκολίες θα ήταν καλό να εντοπίζονται έγκαιρα από γονείς και παιδαγωγούς και να αντιμετωπίζονται με κάποια μορφή παρέμβασης που να καλύπτει τις ανάγκες του παιδιού αλλά και να του ταιριάζει.Η παρέμβαση όταν υπάρχουν δυσκολίες στις κοινωνικές δεξιότητες επιβάλλεται σε όλες τις ηλικίες. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για παιδιά μικρότερα, όπου εύκολα μπορεί να θεωρήσουμε εσφαλμένα για κάποια δυσκολία που αντιμετωπίζουν ότι «θα το ξεπεράσουν μεγαλώνοντας».Επίσης, δεν υπάρχουν «συνταγές» ούτε «πανάκειες» στην παρέμβαση. Κάθε προσέγγιση θα πρέπει να σχεδιάζεται και να εφαρμόζεται έτσι ώστε να καλύπτει τις ανάγκες του παιδιού.