Με τον όρο αιμοδοσία εννοούμε τη χορήγηση αίματος με τη μετάγγιση και γενικά την όλη οργάνωση που έχει να κάνει με τη λήψη και τη συντήρηση του αίματος. Στην Ελλάδα αναζητούνται κάθε χρόνο περί 700.000 μονάδες αίματος. Μόνο το 35% συλλέγεται από εθελοντές αιμοδότες, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό συλλέγεται από συγγενείς και φίλους του ασθενή. Εθελοντές αιμοδότες μπορούν να γίνουν όλοι όσοι είναι άνω των 18 ετών μέχρι 65, άνω των 50 κιλών και είναι υγιείς και γενικά αυτοί που έχουν έναν υγιή τρόπο ζωής δηλαδή δεν πίνουν πάνω από το επιτρεπτό, δεν κάνουν χρήση ουσιών κ.λ.π. Οι πρώτες μεταγγίσεις αίματος έγιναν το 1916 και το 1919 ενώ το 2005 με νόμο ιδρύθηκε το Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας το Ε.ΚΕ.Α. 

Με τη γέννηση, το παιδί έρχεται σε έναν κόσμο γεμάτο ερεθίσματα που του προσφέρουν πρωτόγνωρες εμπειρίες. Καθώς αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του το παιδί εξερευνά, βιώνει, μαθαίνει και εξελίσσεται. Έτσι κατακτά σταδιακά ολοένα και περισσότερα ''σκαλοπάτια'' της αναπτυξιακής του πορείας. Η Αισθητηριακή Ολοκλήρωση είναι μια από τις βασικότερες σωματικές λειτουργίες, αφού ευθύνεται για την πρόσληψη, την επεξεργασία και την ανταπόκριση του εγκεφάλου σε διάφορες αισθητηριακές πληροφορίες. Οι πληροφορίες αυτές προέρχονται είτε από το περιβάλλον ή από το ίδιο το ανθρώπινο σώμα, προσλαμβάνονται μέσω των αισθήσεων και φθάνουν στον εγκέφαλο, μέσω του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος.

Ο καπνός ανακαλύφθηκε από το Χριστόφορο Κολόμβο στις Αντίλλες και η καλλιέργειά του εξαπλώθηκε ραγδαία στην Ευρώπη, την Αμερική, την Οθωμανική αυτοκρατορία, την Ασία και την Αφρική. Η χρήση του ήταν προνόμιο των πλουσίων αλλά η βιομηχανοποίησή του στο τέλος του 19ου αιώνα τον έκανε προσιτό για τον καθένα με αποτέλεσμα ένα μεγάλο ποσοστό παγκοσμίως να εθιστεί με τη χρήση του. Ο Π.Ο.Υ υπολογίζει ότι στην Ευρώπη περίπου 215 εκ. Ευρωπαίων καπνίζουν ενώ από αυτούς τα 130 εκ. είναι άντρες. Η Ελλάδα παρουσιάζει την υψηλότερη αναλογία καπνιστών μεταξύ των χωρών της δυτικής Ευρώπης (37,6%). Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια μείωση του ποσοστού αλλά παρόλα αυτά το ποσοστό αυτό είναι το υψηλότερο. 

Οι συζητήσεις για θέματα υπογονιμότητας, και κυρίως, για αποβολές, δύσκολα γίνονται έξω από τις πόρτες ενός γυναικολογικού ιατρείου. Τα ζευγάρια δεν μιλάνε για αυτό και οι οικογένειες δεν θέλουν να το συζητήσουν θεωρώντας ότι έτσι θα ξεπεραστεί και εν τέλη θα ξεχαστεί το γεγονός. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι μία αποβολή είναι πολύ σπάνια και ελπίζουν ότι δεν θα συμβεί στους ίδιους ή τους οικείους τους. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Στατιστικά δεδομένα δείχνουν ότι 1 στις 3 γυναίκες έχουν στο ιστορικό τους τουλάχιστον μία αποβολές 1ου ή 2ου τριμήνου. Δεν είναι τελικά τόσο σπάνιο όσο νομίζουμε. Πολλοί είναι οι λόγοι που μπορεί να οδηγήσουν σε μια αποβολή και μεγάλο το ψυχολογικό αποτύπωμα αφήνει στο ζευγάρι.