Ο καρκίνος του προστάτη παραμένει ο δεύτερος σε συχνότητα καρκίνος στους άνδρες όπου και υπολογίζεται ένα συνολικός αριθμός 1.100.000 νέων διαγνώσεων κάθε χρόνο. Η επίπτωση της νόσου αντιστοιχεί σε ένα 5% για άνδρες ηλικίας < 30 ετών ενώ αυξάνει σταδιακά για να φτάσει στο 59% σε άνδρες >79 ετών. Στην χώρα μας παρότι η επίπτωση ήταν χαμηλή τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια σταδιακή αύξηση των νέων διαγνώσεων. Τα παραπάνω δεδομένα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν υπάρχει ασφαλής απεικονιστική ή μη επεμβατική μέθοδος ανεύρεσης του καρκίνου του προστάτη (παρά την τεράστια τεχνολογική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών), οδηγούν σε ψυχολογική πίεση και αβεβαιότητα τον ανδρικό πληθυσμό παγκοσμίως.

Αν και τα αίτια της υπογονιμότητας έχουν στην πλειοψηφία τους διακριτή οργανική αιτία, οι ψυχικές επιπτώσεις του προβλήματος για το ζευγάρι είναι σημαντικές. Η ψυχολογία του ζευγαριού επιβαρύνεται περαιτέρω από αυτή καθαυτή καθεαυτή τη διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.

Για να περιγραφούν οι αντιδράσεις των ζευγαριών στην υπογονιμότητα χρησιμοποιήθηκαν τα στάδια της ψυχολογικής αντίδρασης του ανθρώπου στο πένθος (έκπληξη, άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση και αποδοχή). Οι ψυχολογικές αντιδράσεις του κάθε φύλου απέναντι στην υπογονιμότητα διαφέρουν. Οι γυναίκες βιώνουν μεγαλύτερη ψυχολογική πίεση από τους άντρες.

Υπογονιμότητα…Μια λέξη που στις ημέρες μας ακούγεται όλο και πιο συχνά. Μια λέξη που αντηχεί σχεδόν καθημερινά σε όλα τα γυναικολογικά ιατρεία. Είναι γεγονός ότι την τελευταία 15ετία τα ποσοστά των ζευγαριών που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν αυξάνονται ολοένα και περισσότερο.

Η γονιμότητα ενός ζευγαριού θα χαρακτηριστεί φυσιολογική όταν σε χρονικό διάστημα περίπου δύο (2) ετών με συχνές σεξουαλικές επαφές, επιτυγχάνεται εγκυμοσύνη. Βάση αυτού του ορισμού 85-90% των ζευγαριών θα επιτύχουν εγκυμοσύνη τον 1ο χρόνο συστηματικής προσπάθειας και το 90-95% των ζευγαριών μέσα σε 2 χρόνια. Ως εκ τούτου, ένα 10-15% των ζευγαριών θα βρεθούν αντιμέτωπα με κάποια μορφή υπογονιμότητας.

Οι κοινωνικές δεξιότητες είναι βασικό στοιχείο για την ομαλή ανάπτυξη ενός παιδιού και την προσαρμογή του, γι’ αυτό και θα πρέπει να παρακολουθούνται, να καλλιεργούνται και να ενισχύονται συστηματικά τόσο από την οικογένεια όσο και από το σχολείο. Έτσι αποφεύγονται και αντιμετωπίζονται δυσκολίες που απορρέουν από ελλείψεις στον τομέα των δεξιοτήτων αυτών, όπως είναι οι δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις με οικογένεια, δασκάλους και συνομήλικους, τα σημάδια κατάθλιψης, επιθετικότητας και άγχους κ.α.

Κοινωνικές δεξιότητες είναι οι διαπροσωπικές δεξιότητες που είναι αναγκαίες για την αποτελεσματική κι επιτυχημένη επικοινωνία και κοινωνική αλληλεπίδραση.