Ως σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα (ΣΜΝ) ορίζονται τα νοσήματα που μεταδίδονται κυρίως με τη σεξουαλική επαφή. Η επαφή αυτή μπορεί να είναι κολπική, πρωκτική ή στοματική. Παλαιότερα τα ΣΜΝ αναφέρονταν ως Αφροδίσια νοσήματα. Σήμερα ο όρος αφροδίσια δεν χρησιμοποιείται γιατί παραπέμπει στην θεά Αφροδίτη αφήνοντας να εννοηθεί ότι η γυναίκα είναι υπεύθυνη για τις ασθένειες αυτές. Αρχικά στην ομάδα των αφροδισίων, περιλαμβάνονταν λίγα νοσήματα που ονομάζονταν κλασσικά αφροδίσια νοσήματα. Τελευταία στην ομάδα των Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενων Νοσημάτων συμπεριλαμβάνονται και άλλα νοσήματα που μεταδίδονται επίσης με τη σεξουαλική επαφή. Τα νοσήματα αυτά αποκτούν συνεχώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον λόγω της αυξανόμενης συχνότητάς τους.

Η προεμμηνορρυσιακή δυσφορική διαταραχή αποτελεί μια υποκατηγορία των συμπτωμάτων του Προεμμηνορρυσιακού Συνδρόμου (ΠΣ) που συνιστούν διαταραχή. Ο καταμήνιος γυναικείος κύκλος λίγο πριν την έμμηνο ρύση, περνάει στην ωχρινική φάση (τελευταία εβδομάδα περίπου σε κύκλο 28 ημερών). Κατά τη φάση αυτήν πολλές γυναίκες επηρεάζονται τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά, εξαιτίας της απότομης μεταβολής των ορμονών. Συχνά συμπτώματα του ΠΣ είναι η αϋπνία ή αντίθετα η υπερβολική υπνηλία, το αίσθημα κόπωσης, η συναισθηματική αστάθεια, η κατακράτηση υγρών και η γενικότερη αύξηση του βάρους, η υπερφαγία, οι μυϊκοί πόνοι, η μειωμένη συγκέντρωση, καθώς και η ανησυχία κι η ευερεθιστότητα.

Το σύνδρομο Down ή «Τρισωμία 21» είναι μία γενετική ανωμαλία η οποία εμφανίζεται με συχνότητα περίπου 1:800 παιδιά. Η αιτία του συνδρόμου αυτού είναι η ύπαρξη ενός τρίτου χρωματοσώματος στο εικοστό πρώτο ζευγάρι χρωματοσωμάτων της αλυσίδας του DNA. Με άλλα λόγια τα παιδιά με σύνδρομο Down έχουν 47 χρωμοσώματα, δεδομένου ότι υπάρχει ένα πρόσθετο αντίγραφο του χρωμοσώματος 21. Οι κύριες εκδηλώσεις του συνδρόμου Down είναι οι ανατομικές παραλλαγές, η νοητική καθυστέρηση, οι μαθησιακές δυσκολίες καθώς και η καθυστέρηση στην ανάπτυξη και στην εξέλιξη του λόγου.Τα παιδιά με σύνδρομο Down έχουν στρογγυλό πρόσωπο. Τα μάτια, η μύτη και τα αυτιά τους είναι μικρά ενώ η κάτω γνάθος είναι μικρότερη από ότι συνηθίζεται.

Τα όρια κατέχουν ουσιώδη θέση μέσα στην οικογένεια και στην ανατροφή των παιδιών. Συμβάλλουν στην ομαλή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού, την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης του και διαμορφώνουν τους ρόλους ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Συνήθως τα όρια συγχέονται με την αυστηρή τιμωρία, την απαγόρευση και την επιβολή. Και εκεί έγκειται η δυσκολία των γονέων να τα θέσουν. Στην πραγματικότητα όμως τα όρια είναι διδασκαλία, είναι το μέσο για να “εκπαιδεύσουμε” τα παιδιά σε κοινωνικά επιθυμητούς τρόπους συμπεριφοράς, να τους διδάξουμε κανόνες, να τους μάθουμε τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται. Παρόλο που για όλα τα παιδιά τα όρια μοιάζουν δυσάρεστα, στην πραγματικότητα τα βοηθάνε να νιώσουν ασφάλεια.