Σε μια θηλάζουσα μητέρα ανακύπτουν πολλές ερωτήσεις σχετικά με το διατροφικό πρόγραμμα το οποίο χρειάζεται να ακολουθήσει. Υπάρχουν αρκετές απόψεις σχετικά με τα τρόφιμα, τα οποία επιτρέπεται να καταναλώνει και εκείνα τα οποία πρέπει να αποφεύγει, ενώ δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις όπου μητέρες απορρίπτουν πολλές κατηγορίες τροφών από το καθημερινό τους διαιτολόγιο από φόβο μήπως προκαλέσουν "κακό" στο παιδί. Όμως τι ακριβώς ισχύει στην πραγματικότητα; Τι πρέπει να προσέξει μια θηλάζουσα μητέρα; Πώς μπορεί να εξασφαλίσει την καλύτερη υγεία για εκείνη και το παιδί της; Η Χριστίνα Καραχοτζίτη, διαιτολόγος - διατροφολόγος MSc απαντά σε δικές σας απορίες. 

Το τελευταίο χρονικό διάστημα θέλει όλους εμάς να παραμένουμε σπίτι για να διαφυλάξουμε τόσο την υγεία και την ασφάλειά μας όσο και αυτή των συνανθρώπων μας. Ως ενήλικες αντιλαμβανόμαστε τη σοβαρότητα της κατάστασης και είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε αυτή την σπουδαία ευθύνη. Πόσο εύκολο είναι όμως για τα παιδιά μικρότερης ηλικίας να προσαρμοστούν στην ιδιαίτερη αυτή κατάσταση; Τα παιδιά αποτελούν μια ιδιαίτερη ηλικιακή ομάδα, αφού έχουν πρωταρχικές ανάγκες άρρηκτα συνυφασμένες με την ομαλή αναπτυξιακή τους πορεία. Οι πρώτες και βασικές τους ανάγκες είναι η καλή διατροφή και ο επαρκής και ποιοτικός ύπνος. Επιπλέον όμως χρειάζονται επαφή με τη φύση, ώρες παιχνιδιού για την ενίσχυση των δεξιοτήτων τους αλλά και επαφή με τους συνομηλίκους.

Η υγειονομική αυτή κρίση είναι μια από τις πιο δύσκολες των τελευταίων δεκαετιών με ανυπολόγιστες κοινωνικοοικονομικές συνέπειες. Τα συστήματα υγείας παγκοσμίως δοκιμάζονται, βρίσκοντας πολλές χώρες ανέτοιμες και ανοχύρωτες απέναντι στο συγκεκριμένο ιό. Και μέσα σε αυτό τον καταιγισμό πληροφοριών για τα κρούσματα, τους θανάτους, τις θεραπείες κλπ., ξαφνικά η ΠΡΟΛΗΨΗ ξανάρχεται στο προσκήνιο και η ατομική ευθύνη έρχεται να προστατέψει το σύνολο. Η πρόληψη αναφέρεται στις προσπάθειες των λειτουργών υγείας να προλάβουν την εκδήλωση νόσων, μέσω προγραμμάτων προαγωγής υγείας. Τα μεγάλα όμως και πιο σημαντικά προβλήματα υγείας ενός πληθυσμού λύνονται με τη συλλογική προσπάθεια και όχι μόνο με την ιατρική φροντίδα.

Η διατήρηση της εγκράτειας των ούρων είναι μια πολύπλοκη διαδικασία, στην οποία συμμετέχουν τα όργανα και οι ανατομικές δομές του κατώτερου ουροποιητικού, διάφορες υποστηρικτικές δομές της ελάσσονος πυέλου, καθώς και το νευρικό σύστημα. Φυσιολογικά, η εγκράτεια διατηρείται επειδή η ενδοουρηθρική πίεση υπερβαίνει πάντοτε την ενδοκυστική, εκτός από την φάση της φυσιολογικής ούρησης. Κάθε παράγοντας που ανατρέπει αυτή την ισορροπία οδηγεί σε άλλοτε άλλου βαθμού ακούσια απώλεια ούρων δηλαδή ακράτεια. Η ακράτεια των ούρων μπορεί να διακριθεί σε πέντε τύπους, ενώ το πιο σημαντικό ερώτημα των γυναικών είναι το κατά πόσο οι φυσιολογικοί τοκετοί μπορούν να αυξήσουν την πιθανότητα για ανάπτυξη ακράτειας ούρων στο μέλλον.