Σύμφωνα με τον Leymann, οι παράγοντες που προκαλούν συγκρούσεις και καταλήγουν σε ηθική παρενόχληση στoν χώρο εργασίας είναι οι εξής: Η οργάνωση εργασίας, η μη κατανομή αρμοδιοτήτων, σε συνδυασμό με την κακή διαχείριση χρόνου, τον υψηλό φόρτο εργασίας και τα ασφυκτικά χρονικά περιθώρια για την επίτευξη στόχων που είναι αρκετά ώστε να δημιουργήσουν συγκρούσεις, τα εργασιακά καθήκοντα, η οργανωτική κουλτούρα και η διαχείριση από την πλευρά των στελεχών, η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των εργαζομένων που οδηγεί στην απομόνωσή τους. Η έλλειψη προσπαθειών για τη δημιουργία κλίματος αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων μπορεί να οδηγήσει σε μη αποδεκτές συμπεριφορές, ικανές να πλήξουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τους νέους εργαζόμενους. 

Το 25% των αντρών αναφέρει συμπτώματα από το κατώτερο ουροποιητικό τα οποία οφείλονται κυρίως στην Καλοήθη Υπερπλασία του Προστάτη και στην ηλικία των 70, το 50% παραπονιέται για ανάλογα συμπτώματα. Η ηλικία ο κύριος παράγοντας κινδύνου. Τα συμπτώματα από το κατώτερο ουροποιητικό (LUTS) περιλαμβάνουν την συχνουρία, την δυσκολία στην έναρξη της ούρησης, το αίσθημα ατελούς κένωσης, την επιτακτικότητα, την νυκτουρία, την καυσουρία κλπ. Απαραίτητη κατά τη διαγνωστική προσέγγιση της ΚΥΠ είναι η φυσική εξέταση, συμπεριλαμβανομένης της δακτυλικής εξέτασης του προστάτη. Επίσης, μπορεί να χρειαστεί γενική εξέταση ούρων και καλλιέργεια ούρων και ο έλεγχος να περιλαμβάνει την τιμή της κρεατινίνης ορού και το ειδικό προστατικό αντιγόνο. 

Ο όρος «mobbing» για πρώτη φορά, χρησιμοποιείται τον 19ο αιώνα από Βρετανούς βιολόγους για την επιθετική συμπεριφορά κατά την πτήση ορισμένων αποδημητικών πτηνών. Έναν αιώνα αργότερα, ο ηθικολόγος Konrad Lorenz χρησιμοποίησε τον όρο για την εχθρική συμπεριφορά των μελών μίας αγέλης ζώων απέναντι σε εισβολείς του ιδίου είδους, προκειμένου να τους απομακρύνουν από την περιοχή τους. Το 1972, ο όρος χρησιμοποιήθηκε από τον Σουηδό γιατρό Heinemann, με σκοπό να χαρακτηρίσει την καταστρεπτική συμπεριφορά ομάδων παιδιών εναντίον ενός παιδιού. Κατά την δεκαετία του 1980, ο Γερμανός ψυχολόγος Heinz Leymann χρησιμοποιεί τον όρο για να προσδιορίσει την κακοποίηση και το σύνολο των αρνητικών επιδράσεων, μέσα σε κοινωνικούς σχηματισμούς. 

Η τάξη είναι ένα απαιτητικό πλαίσιο για τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ κυρίως επειδή προϋποθέτει δέσμευση σε συμπεριφορές και δεξιότητες που σχετίζονται με βασικά τους ελλείμματα. Η πρώτη δυσκολία τους αφορά μαθησιακά θέματα (π.χ. φτωχή μαθησιακή επίδοση, αποβολές και συχνές συστάσεις κ.α.) ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απόψεις των εκπαιδευτικών για τη διαχείριση της τάξης παιδιών με ΔΕΠ-Υ. Ανάμεσα σε άλλα οι εκπαιδευτικοί επιθυμούν πληρέστερη ενημέρωση για τα συμπτώματα/διάγνωση της ΔΕΠ-Υ καθώς δεν διαθέτουν επαρκή ενημέρωση για επιστημονικά τεκμηριωμένες μεθόδους διαχείρισης προβληματικών συμπεριφορών, ενώ διαθέτουν περισσότερο θετικές παρά αρνητικές στάσεις για τους μαθητές με ΔΕΠ-Υ.