Οι καθ’ έξιν αποβολές, η απώλεια δηλαδή τριών ή περισσοτέρων διαδοχικών κυήσεων κάτω από την 20η εβδομάδα κυήσεως, είναι μια ετερογενής κατάσταση στην οποία πολλοί παράγοντες ταυτόχρονα μπορεί να συμβάλλουν στην εμφάνισή τους ενώ σε ένα ποσοστό 40% δεν ανευρίσκεται κάποιος από αυτούς. Παραμένει ένα δυσάρεστο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το 1% του συνόλου των γυναικών με συχνότητα εμφάνισης μεγαλύτερη από εκείνη που αναμένεται από τυχαίο γεγονός, δεδομένου ότι το 10-15% όλων των κλινικά αναγνωρισμένων κυήσεων καταλήγουν σε αποβολή και ο θεωρητικός κίνδυνος για τρεις διαδοχικές απώλειες κύησης είναι 0,34%. Συνεπώς, μόνο ένα ποσοστό των γυναικών που παρουσιάζουν επαναλαμβανόμενες αποβολές έχει συγκεκριμένο αίτιο.

Ακούγοντας τον όρο «Επισκέπτης υγείας», το πρώτο ίσως που μπορεί να σκέφτεται κάποιος είναι  τον Ιατρικό-Φαρμακευτικό Επισκέπτη, με άλλα λόγια το επαγγελματία των φαρμακευτικών εταιρειών. Όμως η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Ο Επισκέπτης υγείας είναι ένας επαγγελματίας υγείας με έναν πολυδύναμο ρόλο, καθώς μπορεί να αποτελέσει ενεργό μέλος μιας ομάδας υγείας που σκοπό έχει την παροχή φροντίδας υγείας στην κοινότητα, με έμφαση στην πρόληψη. Στο εξωτερικό και κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο, αναφέρονται ως Health visitors και αποτελούν εξειδίκευση της νοσηλευτικής, ενώ στην Ελλάδα αποτελούν αυτόνομους επαγγελματίες υγείας, με συγκεκριμένα επαγγελματικά δικαιώματα, (Π.Δ.351/1989, ΦΕΚ159Α, άρθρο3). 

Η απαρχή της κοινωνικής εργασίας εντοπίζεται στην Αγγλία με την ψήφιση των «νόμων της φτώχειας» σύμφωνα με τους οποίους έπρεπε όλοι οι φτωχοί να εργάζονται και να μην επαιτούν. Αρχές του 1700 στην Αγγλία, γυναίκες μεσαίας και ανώτερης οικονομικής τάξης πρόσφεραν εθελοντικά βοήθεια σε φτωχές οικογένειες, ενώ τον 19ο αιώνα δημιούργησαν εθελοντικούς ομίλους και άρχισαν συντονισμένες ενέργειες με σκοπό την παροχή βοήθειας σε οικονομικά ασθενείς. To 1899 το κίνημα των φιλανθρωπικών οργανώσεων είχε περάσει στις ΗΠΑ όπου μέχρι το 1919 είχαν λειτουργήσει 17 σχολές κοινωνικής εργασίας. Η άσκηση της κοινωνικής εργασίας ξεκίνησε επίσημα στην ιατρική κοινωνική εργασία, στην ψυχιατρική κοινωνική εργασία και στην προστασία του παιδιού. 

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή/και Υπερικινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) αποτελεί στις μέρες μας μια πολύ συχνή διάγνωση και ταυτόχρονα έναν γρίφο για την επιστημονική κοινότητα. Ως ΔΕΠ-Υ (στα αγγλικά: Attention Deficit Hyperactivity Disorder – A.D.H.D.) ορίζεται η αναντίστοιχη για την ηλικία ενός παιδιού υπερκινητικότητα, απροσεξία και παρορμητικότητα. Εντάσσεται στην κατηγορία των λεγόμενων νευροαναπτυξιακών διαταραχών και μαζί με την Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος συνιστούν τις πιο συχνές διαγνώσεις. Η ΔΕΠ-Υ δεν αφορά μόνο τα παιδιά αλλά μπορεί να διαγνωστεί και σε έφηβους ή ενήλικες, ενώ ταυτόχρονα παραμένει μια κατάσταση ενεργή δια βίου. Κατά την ενηλικίωση, ωστόσο, τα συμπτώματα υποχωρούν σε πολύ μεγάλο βαθμό.