Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή/και Υπερικινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) αποτελεί στις μέρες μας μια πολύ συχνή διάγνωση και ταυτόχρονα έναν γρίφο για την επιστημονική κοινότητα. Ως ΔΕΠ-Υ (στα αγγλικά: Attention Deficit Hyperactivity Disorder – A.D.H.D.) ορίζεται η αναντίστοιχη για την ηλικία ενός παιδιού υπερκινητικότητα, απροσεξία και παρορμητικότητα. Εντάσσεται στην κατηγορία των λεγόμενων νευροαναπτυξιακών διαταραχών και μαζί με την Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος συνιστούν τις πιο συχνές διαγνώσεις. Η ΔΕΠ-Υ δεν αφορά μόνο τα παιδιά αλλά μπορεί να διαγνωστεί και σε έφηβους ή ενήλικες, ενώ ταυτόχρονα παραμένει μια κατάσταση ενεργή δια βίου. Κατά την ενηλικίωση, ωστόσο, τα συμπτώματα υποχωρούν σε πολύ μεγάλο βαθμό. 

Τις τελευταίες δεκαετίες η χρήση υπολογιστών στην εκπαίδευση παιδιών με αυτισμό, έχει βρει θερμούς υποστηρικτές από εκπαιδευτικούς, θεραπευτές, γονείς και επαγγελματίες στο χώρο της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης.

Ένας όλο και αυξανόμενος αριθμός ερευνών, επικεντρώνεται στις διάφορες εφαρμογές των τεχνολογικών παρεμβάσεων σε άτομα με αυτισμό. Υποστηρίζεται ότι με τη χρήση εκπαιδευτικών λογισμικών προγραμμάτων, διευκολύνεται η πρόσβαση των ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες στην απόκτηση πληροφοριών και συνακόλουθα στη μάθηση.

Πολλοί γονείς στις μέρες μας έρχονται αντιμέτωποι με μία διαφορετικότητα αποτυπωμένη στις ικανότητες και την συμπεριφορά του παιδιού τους. Συχνά μην γνωρίζοντας τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει αυτή, την μεταφράζουν βεβιασμένα σε μία μορφή νοητικής ανεπάρκειας. Κάτι τέτοιο έχει άμεσα αντίκτυπο στην ψυχολογία του παιδιού και στην μετέπειτα ακαδημαϊκή και κοινωνική εξέλιξή του. Είναι σημαντικό λοιπόν να ενημερωθούμε επαρκώς για τα αληθή χαρακτηριστικά της δυσλεξίας, τις δυσκολίες που συνδέονται με αυτήν αλλά και τα ταλέντα που η δυσλεξία περιλαμβάνει. Ο όρος «δυσλεξία» παρουσιάστηκε πρώτη φορά από τον νευρολόγο Berlin, ο οποίος και βασίστηκε στην ελληνική ετυμολογία : Δυς + λέξη, με σκοπό να αποδώσει τις δυσκολίες στον γραπτό λόγο.

Η κατάποση είναι η διαδικασία της μεταφοράς του σάλιου, των στερεών και υγρών τροφών από την στοματική κοιλότητα στο στομάχι. Είναι μια αυτονόητη διαδικασία για όλους τους υγιείς ανθρώπους και αποτελεί μία από τις συχνότερες κινητικές λειτουργίες μας, καθώς ένας ενήλικας καταπίνει περίπου 600 έως 2000 φορές ημερησίως. Στη διαδικασία αυτή συμμετέχουν 5 κρανιακά νεύρα και 50 μυϊκές ομάδες. 

Ως δυσφαγία χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε διαταραχή σε ένα ή περισσότερα στάδια της κατάποσης που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ασφαλή και επαρκή σίτιση του ατόμου. Ο λογοθεραπευτής σε συνεργασία με τον ΩΡΛ μπορούν να κάνουν τη διάγνωση και να καθορίσουν το πρόγραμμα θεραπείας για την καλύτερη αποκατάσταση του προβλήματος.