Πολλοί γονείς στις μέρες μας έρχονται αντιμέτωποι με μία διαφορετικότητα αποτυπωμένη στις ικανότητες και την συμπεριφορά του παιδιού τους. Συχνά μην γνωρίζοντας τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει αυτή, την μεταφράζουν βεβιασμένα σε μία μορφή νοητικής ανεπάρκειας. Κάτι τέτοιο έχει άμεσα αντίκτυπο στην ψυχολογία του παιδιού και στην μετέπειτα ακαδημαϊκή και κοινωνική εξέλιξή του. Είναι σημαντικό λοιπόν να ενημερωθούμε επαρκώς για τα αληθή χαρακτηριστικά της δυσλεξίας, τις δυσκολίες που συνδέονται με αυτήν αλλά και τα ταλέντα που η δυσλεξία περιλαμβάνει. Ο όρος «δυσλεξία» παρουσιάστηκε πρώτη φορά από τον νευρολόγο Berlin, ο οποίος και βασίστηκε στην ελληνική ετυμολογία : Δυς + λέξη, με σκοπό να αποδώσει τις δυσκολίες στον γραπτό λόγο.

Η κατάποση είναι η διαδικασία της μεταφοράς του σάλιου, των στερεών και υγρών τροφών από την στοματική κοιλότητα στο στομάχι. Είναι μια αυτονόητη διαδικασία για όλους τους υγιείς ανθρώπους και αποτελεί μία από τις συχνότερες κινητικές λειτουργίες μας, καθώς ένας ενήλικας καταπίνει περίπου 600 έως 2000 φορές ημερησίως. Στη διαδικασία αυτή συμμετέχουν 5 κρανιακά νεύρα και 50 μυϊκές ομάδες. 

Ως δυσφαγία χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε διαταραχή σε ένα ή περισσότερα στάδια της κατάποσης που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ασφαλή και επαρκή σίτιση του ατόμου. Ο λογοθεραπευτής σε συνεργασία με τον ΩΡΛ μπορούν να κάνουν τη διάγνωση και να καθορίσουν το πρόγραμμα θεραπείας για την καλύτερη αποκατάσταση του προβλήματος.   

Όλοι εμείς οι εκπαιδευτικοί που ερχόμαστε συχνά σε επαφή με πολλούς μαθητές έχουμε λίγο ή πολύ την ικανότητα να αντιληφθούμε εάν ένα παιδί αντιμετωπίζει μαθησιακές δυσκολίες ή δυσκολίες στη συμπεριφορά, στην εστίαση της προσοχής ή γενικότερα εάν «κάτι δεν πάει καλά» τόσο στη συμπεριφορά του μέσα και έξω από την τάξη όσο και στο μαθησιακό του επίπεδο. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι περισσότεροι δάσκαλοι ενημερώνουν τους γονείς και τους κατευθύνουν σε υπηρεσίες που μπορούν να αξιολογήσουν γνωστικά, συναισθηματικά και σωματικά το παιδί. Από την άλλη πλευρά, δεν είναι σπάνιο το γεγονός όπου πολλοί γονείς μπαίνουν οι ίδιοι στη διαδικασία της «ετικετοποίησης» του παιδιού τους, χωρίς να συμβουλευτούν κάποιον ειδικό.

Καθώς το σύγχρονο σχολείο προσπαθεί να κάνει πράξη την έννοια της συνεκπαίδευσης, πολλά παιδιά με δυσκολίες φοιτούν πια με τις κατάλληλες προϋποθέσεις στο σχολείο της γειτονιάς τους. Η συνύπαρξη παιδιών με και χωρίς αναπτυξιακές και άλλες δυσκολίες παρουσιάζει πολλές προκλήσεις κι απαιτεί προετοιμασία, ενημέρωση και κατάλληλη υποστήριξη.

Υψηλή προτεραιότητα θα έπρεπε να έχει η ενθάρρυνση της κοινωνικοποίησης των παιδιών με δυσκολίες στο σχολικό πλαίσιο. Έτσι, θα μπορέσουν να δημιουργήσουν φιλίες, οι οποίες παίζουν κριτικό ρόλο στην ψυχοσωματική ανάπτυξη, αλλά και θα αποφευχθούν φαινόμενα απομόνωσης ή και εκφοβισμού, με όλες τις αρνητικές τους συνέπειες.