Τα αδέλφια δεν έχουν «ιδιαίτερες ανάγκες»,  οι ανάγκες τους όμως...είναι ιδιαίτερες! Στην πλειοψηφία τους, τα αδέλφια παιδιών με δυσκολίες προσαρμόζονται πολύ καλά στην κατάσταση και μεγαλώνοντας γίνονται δυνατοί και υπεύθυνοι ενήλικες. Η συνύπαρξη όμως με έναν αδελφό ή αδελφή με δυσκολίες είναι σίγουρα μια πρόκληση για την καθημερινότητά τους και την –αρκετά δύσκολή απο μόνη της- πορεία τους προς την ωρίμανση και τους δημιουργεί κάποιες σημαντικές ανάγκες. Η αναγνώριση και η κάλυψη αυτών των αναγκων εχει μεγάλη σημασία,καθώς εξασφαλίζει τη θετική προσαρμογή τους. Τα αδέλφια μπορεί να αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην καθημερινότητα, όπως αυξημένες απαιτήσεις και αρμοδιότητες στην οικογένεια, αλλά και στο συναίσθημα.

Τα οζίδια είναι γνωστά και ως όζοι ή κομβία και οφείλονται σε χρόνια κακή χρήση της φωνής. Ξεκινούν ως ένας μικροσκοπικός τραυματισμός (μαλακά πρηξίματα) σε κάθε μια φωνητική χορδή και μπορεί να σχηματιστεί ίνωση και να γίνουν μεγαλύτερα και σκληρότερα όσο η κατάχρηση συνεχίζεται. Σχηματίζονται στην περιοχή όπου ασκείται μεγαλύτερη τριβή κατά την σύγκλιση των φωνητικών χορδών.

Τα οζίδια των φωνητικών χορδών μπορούν να εμφανιστούν σε άτομα όλων των ηλικιών που κάνουν κακή χρήση της φωνής κατά την ομιλία ή το τραγούδι. Τα άτομα αυτά αναγκάζουν τις χορδές τους να δονούνται με έντονο ρυθμό ή για υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα, με αποτέλεσμα να «τρίβονται» συνεχώς μεταξύ τους.

«Αν έχεις δει έναν ανθρωπο με αυτισμό...έχεις δει ΕΝΑΝ ανθρωπο με αυτισμό» -Stephen Shore (συγγραφέας με ΔΑΦ, βοηθός καθηγητή στο Ruth S. Ammon School of Education, Adelphi University). 

Όλοι οι ανθρωποι με ΔΑΦ έχουν δυσκολίες σε τρεις βασικούς τομεις, την κοινωνικοποίηση, την επικοινωνία και την συμπεριφορά (περιορισμενες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορες). Αλλά ακριβώς επειδή μιλάμε για αυτιστικό ΦΑΣΜΑ, καθενας απ’ αυτους διαφερει σε βαθμό και μορφή δυσκολιών και έχει διαφορετικές ικανοτητες και προσωπικά ενδιαφέροντα. Ας δούμε μερικούς ακόμα μύθους και ορισμένες αλήθειες για τη Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος. 

Η μυασθένεια gravis (myasthenia gravis) είναι μια χρόνια νευρομυϊκή διαταραχή που χαρακτηρίζεται από αδυναμία και γρήγορη εξάντληση των σκελετικών μυών. Πιο συχνά προσβάλει τους μύες του προσώπου, των ματιών, τους μύες που συμμετέχουν στη διαδικασία της μάσησης, της κατάποση και στην αναπνοή και τους μύες των άνω και κάτω άκρων. Η αδυναμία αυτή τείνει να κορυφώνεται μέσα στην ημέρα λόγω της φυσικής δραστηριότητας.

Η μυασθένεια gravis προσβάλλει 2-7 στα 10.000 άτομα και είναι πιο συχνή στις γυναίκες με αναλογία 3:1. Συνήθως εμφανίζεται σε γυναίκες κάτω των 40 ετών και σε άντρες άνω των 60 ετών αλλά μπορεί να προσβάλει άτομα όλων των ηλικιών, ακόμα και παιδιά.