Η ψυχανάλυση είναι μία θεραπευτική πρακτική που αποβλέπει στην αντιμετώπιση διαφόρων ψυχικών προβλημάτων. Διαφέρει ριζικά από την θεραπευτική προσέγγιση της ψυχιατρικής, αν και μπορεί να συνδυαστεί με αυτήν. Η ψυχανάλυση απαιτεί χρόνο, συνέπεια και θέληση από την πλευρά του ασθενή, και τα αποτελέσματά της εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τον ίδιο. Ως πρακτική ασχολείται με οτιδήποτε κάνει έναν άνθρωπο να αισθάνεται ότι η ζωή του «πάει στραβά». Έτσι, μπορεί να βοηθήσει εκεί που δεν βοηθούν άλλες μέθοδοι, ψυχοθεραπευτικές ή φαρμακολογικές. Η ψυχανάλυση αποβλέπει στην ανακούφιση από συμπτώματα που ταλαιπωρούν, για παράδειγμα άγχος, κρίσεις πανικού, κεφαλαλγίες. Όμως δεν περιορίζεται σε αυτήν – η ψυχανάλυση δεν είναι απλώς παυσίπονο.

Καθημερινά άνθρωποι αναζητούν στο διαδίκτυο πληροφορίες για ψυχολόγο, ψυχοθεραπευτή, θεραπευτή. Πολλές φορές μαθαίνουν για κάποιον "καλό" θεραπευτή από κάποιον γνωστό τους, ή άλλοι επαγγελματίες υγείας συστήνουν κάποιους συγκεκριμένους. Ζούμε σε μία εποχή όπου η γρήγορη πληροφορία καθώς και η παραπληροφόρηση είναι τόσο επίκαιρο φαινόμενο που τόσο εύκολα συμβαίνει, και έτσι πώς μπορεί ένας άνθρωπος που δεν έχει καμία εμπειρία στον χώρο της ψυχοθεραπείας να βρει τον ψυχοθεραπευτή του? 

Λίστες, ονόματα, τηλέφωνα, ιστοσελίδες, ‘word of mouth’ παραπομπές. Είναι εύλογο κανείς να αναρωτηθεί: τί πρέπει να κοιτάξω και ποιόν ή ποιά θεραπεύτρια να διαλέξω? 

Όλα τα ζωντανά συστήματα βρίσκονται συνεχώς σε μετάβαση, είναι σχεδόν αδύνατο να παραμένουν σταθερά και αμετάβλητα. Ένα πρόβλημα που διατηρείται και επιμένει στο χρόνο είναι μια ένδειξη ότι κάτι άλλο συμβαίνει πίσω από το ίδιο το πρόβλημα, το οποίο χρειάζεται να ερευνήσουμε. Συνήθως η διατήρηση ενός συμπτώματος, δεν γίνεται με ατομική πρωτοβουλία. Απαιτεί τη συμμετοχή ολόκληρου του συστήματος στο οποίο εμπλέκεται το άτομο, κυρίως της οικογένειας. Και ενώ μέσα στην οικογένεια ο ασθενής ταυτίζεται με την πηγή του προβλήματος, σύμφωνα με την συστημική προσέγγιση στην θεραπεία, ο ασθενής είναι απλά ο φορέας του συμπτώματος, ενώ η ουσία του προβλήματος συνοψίζεται στους τρόπους επικοινωνίας μεταξύ όλων των μελών.

Το EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας, η οποία αναπτύχθηκε από την Francine Shapiro και η οποία μέσα από οπτικά ή άλλα διεστιακά αισθητηριακά ερεθίσματα στοχεύει στην αντιμετώπιση του ψυχικού τραύματος. Στα Ελληνικά ο όρος αποδίδεται ως «απευαισθητοποίηση και επαναπροσαρμογή μέσω οφθαλμικών κινήσεων». Αρχικά χρησιμοποιήθηκε για την αντιμετώπιση της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες (PTSD) αλλά πλέον εφαρμόζεται επίσης σε πολλές άλλες διαταραχές. Το EMDR συνδυάζει στοιχεία από διαφορετικές ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις αλλά καινοτομεί εξαιτίας των αμφίπλευρων αισθητηριακών ερεθισμάτων, τα οποία αποτελούν βασικό του στοιχείο.