Στο πρώτο μέρος του άρθρου μας, ασχοληθήκαμε με τους τρεις μηχανισμούς λειτουργίας των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Eίδαμε ότι τα φάρμακα αυτά σxετίζονται με κάποιες χημικές ουσίες στον ανθρώπινο εγκέφαλο που ονομάζονται «μονοαμίνες», οι οποίες είναι υπεύθυνες για την μετάδοση των νευρικών σημάτων από το ένα νευρικό κύτταρο στο άλλο. Είδαμε, επίσης, ότι οι τρεις κύριες μονοαμίνες του νευρικού συστήματος είναι η σεροτονίνη, η νοραδρεναλίνη και η ντοπαμίνη. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε εδώ ότι ουσιαστικά μέσω αυτών των ουσιών τα νευρικά κύτταρα επικοινωνούν μεταξύ τους. Συγκεκριμένα, το προσυναπτικό νευρικό κύτταρο («προ της σύναψης») επικοινωνεί με το μετασυναπτικό νευρικό κύτταρο μέσω της συναπτικής σχισμής.

Η ασθένεια του καρκίνου αποτελεί μια σύγχρονη μάστιγα, μιας και ο επιπολασμός της και τα ποσοστά θνησιμότητάς της είναι εξαιρετικά υψηλά. Συγκεκριμένα, συνιστά τη δεύτερη πιο συχνή αιτία θανάτου παγκοσμίως μετά τα καρδιαγγειακά νοσήματα, με ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης στις λεγόμενες «προηγμένες» χώρες, φαινόμενο που παρατηρείται και στην Ελλάδα. Συγχρόνως, λογίζεται ως μια ιδιαίτερη ασθένεια, διότι υπάρχουν πάνω από 100 μορφές καρκίνου και το θεραπευτικό πλάνο διαφέρει από μορφή σε μορφή και από άνθρωπο σε άνθρωπο!

Ουσιώδους σημασίας για την αντιμετώπιση αλλά και την έκβαση της ασθένειας είναι η ύπαρξη ενός υποστηρικτικού περιβάλλοντος, αλλά και φυσικά η πρόληψη. 

4 Φεβρουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου

Αν κανείς αποφασίσει μια μέρα να πληκτρολογήσει σε μια μηχανή αναζήτησης την λέξη «καρκίνος», τα αποτελέσματα της αναζήτησης είναι δυο: το πρώτο αφορά το ζώδιο του καρκίνου και το δεύτερο την ασθένεια του καρκίνου. Από αυτή την κοινή ονομασία κάθε 4η Φεβρουαρίου σκεπτόμαστε κι ευχόμαστε πολλοί μια μέρα η λέξη «καρκίνος» να παραπέμπει απλά στο ζώδιο, καθώς αυτή η μέρα έχει ανακηρυχθεί ως Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου. Ο λόγος άλλωστε της ανωτέρω ευχής είναι ξεκάθαρος. Η ασθένεια του καρκίνου αποτελεί μια σύγχρονη μάστιγα, μιας και ο επιπολασμός της και τα ποσοστά θνησιμότητάς της είναι εξαιρετικά υψηλά. 

Ως υπογονιμότητα ορίζεται η αδυναμία ενός ζευγαριού να αποκτήσει παιδιά με τη διαδικασία της φυσιολογικής σύλληψης. Για να θεωρηθεί ένα ζευγάρι υπογόνιμο θα πρέπει να έχει παρέλθει τουλάχιστον ένα έτος, τακτικών σεξουαλικών επαφών χωρίς αντισυλληπτική προστασία, κατά το οποίο δεν έχει επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. Σε ιατρικό επίπεδο οι λόγοι για τους οποίους ένα ζευγάρι αντιμετωπίζει κάποια μορφής δυσχέρεια στην προσπάθεια του να αποκτήσει τέκνα μπορεί να είναι πολλοί. Οι κατάλληλες εξετάσεις και οι εξιδεικευμένοι επιστήμονες ιατροί μπορούν να εντοπίσουν τα αίτια και να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Σε ψυχολογικό επίπεδο όμως οι επιπτώσεις της υπογονιμότητας είναι πολλαπλές και το ζευγάρι επιβαρύνεται σημαντικά.