Εμμηνόπαυση είναι η οριστική διακοπή της εμμήνου ρύσεως τουλάχιστον για ένα έτος που οφείλεται στην εξάντληση των ωοθυλακίων της ωοθήκης. Η ηλικία της εμμηνόπαυσης είναι σχετικά σταθερή και τοποθετείται στην Ελλάδα στα 51 χρόνια ηλικίας. Αν υπολογίσει κανείς ότι η μέση επιβίωση της Ελληνίδας είναι τα 82 έτη, η γυναίκα θα περάσει το 1/3 της ζωής της ως εμμηνοπαυσιακή. Η χρονική περίοδος της μετάβασης από την αναπαρωγική ηλικία στην εμμηνόπαυση καλείται περιεμμηνόπαυση. Η μέση διάρκεια της κυμαίνεται από τρία έως οκτώ (3-8) χρόνια συμπεριλαμβανομένου και του πρώτου έτους από την τελευταία εμμηνορυσία. Η μετάβαση από τους τακτικούς κύκλους στην εμμηνόπαυση συνήθως είναι σταδιακή. 

Παγκοσμίως γίνονται κάθε χρόνο εκατομμύρια εκτρώσεις. Συνήθως, οι γυναίκες που καταφεύγουν σε εκτρώσεις είναι ανύπαντρες. Είναι αποδεδειγμένο ότι οι γυναίκες και κυρίως οι έφηβες, που βιώνουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και αποφασίζουν να διατηρήσουν το κύημα, αντιμετωπίζουν προβλήματα και δεν μπορούν εύκολα να συνεχίσουν το σχολείο ή τις σπουδές τους.Παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν και όσες προσπαθούν να βρουν εργασία. Έτσι, η απόφαση για διακοπή της εγκυμοσύνης παρουσιάζεται ως η μόνη εναλλακτική λύση που θα τους δώσει μια δεύτερη ευκαιρία για αντισύλληψη και πιο προσεκτική σεξουαλική συμπεριφορά, μέχρι να αποφασίσουν στο μέλλον να δημιουργήσουν (ή να μεγαλώσουν) την οικογένεια τους.

Οι νεφροί αποτελούν ένα από τα πιο σημαντικά όργανα του οργανισμού διότι απαρτίζουν σημαντικό ρόλο τόσο στη διατήρηση του όγκου και της σύστασης των διαφόρων υγρών του σώματος όσο και στην αποβολή άχρηστων προϊόντων του μεταβολισμού όπως η ουρία, το ουρικό οξύ, η κρεατινίνη καθώς επίσης των φαρμάκων και των μεταβολιτών αυτών. Επιπρόσθετα, αποτελούν αρωγό του ενδοκρινικού συστήματος με την παραγωγή ορμονών. Έτσι, σε καταστάσεις όπου κλονίζεται η λειτουργία των νεφρών διαταράσσονται όλες οι λειτουργίες και προκαλούνται μεταξύ των άλλων, διαταραχές στην ομοιόσταση ουσιών όπως το νάτριο, το ασβέστιο, το κάλιο και το φώσφορο. Επομένως, ο έλεγχος της διατροφικής πρόσληψης των ασθενών έχει εξέχουσα σημασία.

Η χρόνια προστατίτιδα αποτελεί μια νόσο αρκετά συχνή, αλλά ταυτόχρονα και αρκετά πολυδιάστατη τόσο στην αιτιολογία της όσο και στην συμπτωματολογία και την αντιμετώπισή της. Η χρόνια προστατίτιδα διαχωρίζεται σε κατηγορίες που περιλαμβάνουν: α) Χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα (κατηγορία ΙΙ) β) Χρόνια μη βακτηριακή προστατίτιδα ή σύνδρομο χρόνιου πυελικού άλγους (κατηγορίες ΙΙΙΑ-Β) και η ασυμπτωματική φλεγμονώδης προστατίτιδα (ιστολογική προστατίτιδα) (Κατηγορία IV). Παρότι αρκετά συχνή, ο αιτιολογικός μικροβιακός παράγοντας ανευρίσκεται μόνο στο 10% των περιπτώσεων. Η συμπτωματολογία της νόσου ποικίλει σημαντικά μεταξύ των ασθενών αλλά και των κατηγοριών της χρόνια προστατίτιδας.