Η συχνότητα της υπογονιμότητας των ζευγαριών είναι ένα ταχέως αναπτυσσόμενο πρόβλημα μιας και το ποσοστό της αυξήθηκε από 7-8% την δεκαετία του 1960 σε 30-35% τη δεκαετία του 1990. Ένα ζευγάρι συνιστάται να αρχίσει έλεγχο για υπογονιμότητα μετά την παρέλευση ενός έτους με τακτικές σεξουαλικές επαφές χωρίς προφυλάξεις, εκτός αν συνυπάρχει κάποιος επιβαρυντικός παράγοντας, όπως π.χ. ιστορικό κρυψορχίας στον άντρα ή προχωρημένη ηλικία στη γυναίκα. Έχει διαπιστωθεί ότι στο 60% των υπογόνιμων ζευγαριών συνυπάρχει αίτιο τόσο στον άντρα όσο και στη γυναίκα.Το ίσως μεγαλύτερο πρόβλημα στην διερεύνηση της ανδρικής υπογονιμότητας είναι ότι οι άνδρες δεν απευθύνονται στον ειδικό (Ουρολόγο- Ανδρολόγο).

Με τον όρο αιμοδοσία εννοούμε τη χορήγηση αίματος με τη μετάγγιση και γενικά την όλη οργάνωση που έχει να κάνει με τη λήψη και τη συντήρηση του αίματος. Στην Ελλάδα αναζητούνται κάθε χρόνο περί 700.000 μονάδες αίματος. Μόνο το 35% συλλέγεται από εθελοντές αιμοδότες, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό συλλέγεται από συγγενείς και φίλους του ασθενή. Εθελοντές αιμοδότες μπορούν να γίνουν όλοι όσοι είναι άνω των 18 ετών μέχρι 65, άνω των 50 κιλών και είναι υγιείς και γενικά αυτοί που έχουν έναν υγιή τρόπο ζωής δηλαδή δεν πίνουν πάνω από το επιτρεπτό, δεν κάνουν χρήση ουσιών κ.λ.π. Οι πρώτες μεταγγίσεις αίματος έγιναν το 1916 και το 1919 ενώ το 2005 με νόμο ιδρύθηκε το Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας το Ε.ΚΕ.Α. 

Ο καπνός ανακαλύφθηκε από το Χριστόφορο Κολόμβο στις Αντίλλες και η καλλιέργειά του εξαπλώθηκε ραγδαία στην Ευρώπη, την Αμερική, την Οθωμανική αυτοκρατορία, την Ασία και την Αφρική. Η χρήση του ήταν προνόμιο των πλουσίων αλλά η βιομηχανοποίησή του στο τέλος του 19ου αιώνα τον έκανε προσιτό για τον καθένα με αποτέλεσμα ένα μεγάλο ποσοστό παγκοσμίως να εθιστεί με τη χρήση του. Ο Π.Ο.Υ υπολογίζει ότι στην Ευρώπη περίπου 215 εκ. Ευρωπαίων καπνίζουν ενώ από αυτούς τα 130 εκ. είναι άντρες. Η Ελλάδα παρουσιάζει την υψηλότερη αναλογία καπνιστών μεταξύ των χωρών της δυτικής Ευρώπης (37,6%). Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια μείωση του ποσοστού αλλά παρόλα αυτά το ποσοστό αυτό είναι το υψηλότερο. 

Οι συζητήσεις για θέματα υπογονιμότητας, και κυρίως, για αποβολές, δύσκολα γίνονται έξω από τις πόρτες ενός γυναικολογικού ιατρείου. Τα ζευγάρια δεν μιλάνε για αυτό και οι οικογένειες δεν θέλουν να το συζητήσουν θεωρώντας ότι έτσι θα ξεπεραστεί και εν τέλη θα ξεχαστεί το γεγονός. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι μία αποβολή είναι πολύ σπάνια και ελπίζουν ότι δεν θα συμβεί στους ίδιους ή τους οικείους τους. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Στατιστικά δεδομένα δείχνουν ότι 1 στις 3 γυναίκες έχουν στο ιστορικό τους τουλάχιστον μία αποβολές 1ου ή 2ου τριμήνου. Δεν είναι τελικά τόσο σπάνιο όσο νομίζουμε. Πολλοί είναι οι λόγοι που μπορεί να οδηγήσουν σε μια αποβολή και μεγάλο το ψυχολογικό αποτύπωμα αφήνει στο ζευγάρι.