Η δεκαετία του 60 χαρακτηρίστηκε από την διάδοση της κοσμοϊστορικής ανακάλυψης της δομής του DNA από τους Watson, Crick και Franklin. Ακολούθησε ένα κύμα ανακαλύψεων σχετικά με την γενετική βάση συγκεκριμένων νόσων, που οδήγησε στην ιδέα ότι μεγάλο μέρος των ανθρώπινων παθήσεων καθορίζεται από την κληρονομικότητα. Την ίδια περίοδο και αργότερα διαδόθηκαν και οι θεωρίες για την επίδραση του περιβάλλοντος στην υγεία με πληθώρα επιστημονικών αποδείξεων, όπως για παράδειγμα την ανάδειξη του ρόλου του καπνίσματος αλλά και της Μεσογειακής διατροφής. Καμία από τις δύο θεωρίες όμως δεν μπόρεσε να καλύψει την πολυπλοκότητα των αιτιών των ανθρώπινων νόσων. Αυτό το κενό φιλοδοξεί να καλύψει η επανάσταση της επιγενετικής!

Ο καρκίνος του προστάτη παραμένει ο δεύτερος σε συχνότητα καρκίνος στους άνδρες όπου και υπολογίζεται ένα συνολικός αριθμός 1.100.000 νέων διαγνώσεων κάθε χρόνο. Η επίπτωση της νόσου αντιστοιχεί σε ένα 5% για άνδρες ηλικίας < 30 ετών ενώ αυξάνει σταδιακά για να φτάσει στο 59% σε άνδρες >79 ετών. Στην χώρα μας παρότι η επίπτωση ήταν χαμηλή τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια σταδιακή αύξηση των νέων διαγνώσεων. Τα παραπάνω δεδομένα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν υπάρχει ασφαλής απεικονιστική ή μη επεμβατική μέθοδος ανεύρεσης του καρκίνου του προστάτη (παρά την τεράστια τεχνολογική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών), οδηγούν σε ψυχολογική πίεση και αβεβαιότητα τον ανδρικό πληθυσμό παγκοσμίως.

Αν και τα αίτια της υπογονιμότητας έχουν στην πλειοψηφία τους διακριτή οργανική αιτία, οι ψυχικές επιπτώσεις του προβλήματος για το ζευγάρι είναι σημαντικές. Η ψυχολογία του ζευγαριού επιβαρύνεται περαιτέρω από αυτή καθαυτή καθεαυτή τη διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.

Για να περιγραφούν οι αντιδράσεις των ζευγαριών στην υπογονιμότητα χρησιμοποιήθηκαν τα στάδια της ψυχολογικής αντίδρασης του ανθρώπου στο πένθος (έκπληξη, άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση και αποδοχή). Οι ψυχολογικές αντιδράσεις του κάθε φύλου απέναντι στην υπογονιμότητα διαφέρουν. Οι γυναίκες βιώνουν μεγαλύτερη ψυχολογική πίεση από τους άντρες.

Υπογονιμότητα…Μια λέξη που στις ημέρες μας ακούγεται όλο και πιο συχνά. Μια λέξη που αντηχεί σχεδόν καθημερινά σε όλα τα γυναικολογικά ιατρεία. Είναι γεγονός ότι την τελευταία 15ετία τα ποσοστά των ζευγαριών που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν αυξάνονται ολοένα και περισσότερο.

Η γονιμότητα ενός ζευγαριού θα χαρακτηριστεί φυσιολογική όταν σε χρονικό διάστημα περίπου δύο (2) ετών με συχνές σεξουαλικές επαφές, επιτυγχάνεται εγκυμοσύνη. Βάση αυτού του ορισμού 85-90% των ζευγαριών θα επιτύχουν εγκυμοσύνη τον 1ο χρόνο συστηματικής προσπάθειας και το 90-95% των ζευγαριών μέσα σε 2 χρόνια. Ως εκ τούτου, ένα 10-15% των ζευγαριών θα βρεθούν αντιμέτωπα με κάποια μορφή υπογονιμότητας.