Ο καπνός ανακαλύφθηκε από το Χριστόφορο Κολόμβο στις Αντίλλες και η καλλιέργειά του εξαπλώθηκε ραγδαία στην Ευρώπη, την Αμερική, την Οθωμανική αυτοκρατορία, την Ασία και την Αφρική. Η χρήση του ήταν προνόμιο των πλουσίων αλλά η βιομηχανοποίησή του στο τέλος του 19ου αιώνα τον έκανε προσιτό για τον καθένα με αποτέλεσμα ένα μεγάλο ποσοστό παγκοσμίως να εθιστεί με τη χρήση του. Ο Π.Ο.Υ υπολογίζει ότι στην Ευρώπη περίπου 215 εκ. Ευρωπαίων καπνίζουν ενώ από αυτούς τα 130 εκ. είναι άντρες. Η Ελλάδα παρουσιάζει την υψηλότερη αναλογία καπνιστών μεταξύ των χωρών της δυτικής Ευρώπης (37,6%). Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια μείωση του ποσοστού αλλά παρόλα αυτά το ποσοστό αυτό είναι το υψηλότερο. 

Οι συζητήσεις για θέματα υπογονιμότητας, και κυρίως, για αποβολές, δύσκολα γίνονται έξω από τις πόρτες ενός γυναικολογικού ιατρείου. Τα ζευγάρια δεν μιλάνε για αυτό και οι οικογένειες δεν θέλουν να το συζητήσουν θεωρώντας ότι έτσι θα ξεπεραστεί και εν τέλη θα ξεχαστεί το γεγονός. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι μία αποβολή είναι πολύ σπάνια και ελπίζουν ότι δεν θα συμβεί στους ίδιους ή τους οικείους τους. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Στατιστικά δεδομένα δείχνουν ότι 1 στις 3 γυναίκες έχουν στο ιστορικό τους τουλάχιστον μία αποβολές 1ου ή 2ου τριμήνου. Δεν είναι τελικά τόσο σπάνιο όσο νομίζουμε. Πολλοί είναι οι λόγοι που μπορεί να οδηγήσουν σε μια αποβολή και μεγάλο το ψυχολογικό αποτύπωμα αφήνει στο ζευγάρι. 

Η υγειονομική αυτή κρίση είναι μια από τις πιο δύσκολες των τελευταίων δεκαετιών με ανυπολόγιστες κοινωνικοοικονομικές συνέπειες. Τα συστήματα υγείας παγκοσμίως δοκιμάζονται, βρίσκοντας πολλές χώρες ανέτοιμες και ανοχύρωτες απέναντι στο συγκεκριμένο ιό. Και μέσα σε αυτό τον καταιγισμό πληροφοριών για τα κρούσματα, τους θανάτους, τις θεραπείες κλπ., ξαφνικά η ΠΡΟΛΗΨΗ ξανάρχεται στο προσκήνιο και η ατομική ευθύνη έρχεται να προστατέψει το σύνολο. Η πρόληψη αναφέρεται στις προσπάθειες των λειτουργών υγείας να προλάβουν την εκδήλωση νόσων, μέσω προγραμμάτων προαγωγής υγείας. Τα μεγάλα όμως και πιο σημαντικά προβλήματα υγείας ενός πληθυσμού λύνονται με τη συλλογική προσπάθεια και όχι μόνο με την ιατρική φροντίδα.

Η διατήρηση της εγκράτειας των ούρων είναι μια πολύπλοκη διαδικασία, στην οποία συμμετέχουν τα όργανα και οι ανατομικές δομές του κατώτερου ουροποιητικού, διάφορες υποστηρικτικές δομές της ελάσσονος πυέλου, καθώς και το νευρικό σύστημα. Φυσιολογικά, η εγκράτεια διατηρείται επειδή η ενδοουρηθρική πίεση υπερβαίνει πάντοτε την ενδοκυστική, εκτός από την φάση της φυσιολογικής ούρησης. Κάθε παράγοντας που ανατρέπει αυτή την ισορροπία οδηγεί σε άλλοτε άλλου βαθμού ακούσια απώλεια ούρων δηλαδή ακράτεια. Η ακράτεια των ούρων μπορεί να διακριθεί σε πέντε τύπους, ενώ το πιο σημαντικό ερώτημα των γυναικών είναι το κατά πόσο οι φυσιολογικοί τοκετοί μπορούν να αυξήσουν την πιθανότητα για ανάπτυξη ακράτειας ούρων στο μέλλον.