Το στρες στις οικογένειες παιδιών με εγκεφαλική παράλυση είναι έντονο και οι τρόποι αντίδρασης και αντιμετωπίσης της κατάστασης από τους γονείς ποικίλουν. Σύμφωνα με το μοντέλο του στρες, εκτίμησης και διαχείρισης καταστάσεων, οι μητέρες ανάπηρων παιδιών μπορεί να αντιδράσουν με τους ακόλουθους τρόπους. Αρχικά, μπορεί να συλλέγουν πληροφορίες για την ίδια την αναπηρία, να κατακλύζονται από θετικές σκέψεις, να βρίσκουν στήριγμα ακόμη και στην ίδια την θρησκεία, να κάνουν χρήση της κοινωνικής στήριξης καθώς και ρεαλιστικά σχέδια για το μέλλον του παιδιού. Σε αντίθετες περιπτώσεις πολλές μητέρες απομονώνονται, δεν αποδέχονται την αναπηρία του παιδιού, ελπίζουν σε μια «θαυματουργή» θεραπεία, ή ρίχνουν την ευθύνη στους άλλους.

Η εγκεφαλική παράλυση, η λεγόμενη και νόσος του Little, είναι μια πάθηση του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος. Ουσιαστικά είναι η μόνιμη μη προϊούσα ανατομική βλάβη, των κινητικών κυρίως κέντρων του εγκεφάλου, η οποία εκδηλώνεται με διαταραχές στην κινητικότητα και τη στάση καθώς και αδυναμία του πάσχοντα να χρησιμοποιεί βουλητικά τους μυς του. Η Παγκόσμια Επιτροπή για την εγκεφαλική παράλυση, το 1988, όρισε την εγκεφαλική παράλυση σαν μια μόνιμη, αλλά όχι μη αναστρέψιμη, δυσλειτουργία του μυϊκού τόνου και της κίνησης η οποία προκαλείται από βλάβη στο εξελισσόμενο νευρικό σύστημα, πριν, κατά την γέννηση ή τους πρώτους μήνες της ζωής. H κινητική αναπηρία στα παιδιά αποτελεί σημαντικό παράγοντα οικογενειακού στρες.

Τα οιστρογόνα είναι οι θηλυκές ορμόνες που ρυθμίζουν τον κύκλο της γυναίκας. Όλες οι ορμόνες δρουν μέσω ορμονικών υποδοχέων. Υπάρχουν υποδοχείς οιστρογόνων σε πολλούς ιστούς.  Πειράματα (Sherwin, 1997) δείχνουν ότι έχουν σημαντικές επιπτώσεις στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα (ΚΝΣ). Ένα βασικό ερώτημα είναι σε ποιό βαθμό η μείωση των οιστρογόνων στο αίμα, που συμβαίνει με την αύξηση της ηλικίας και ιδιαίτερα μετά την εμμηνόπαυση, έχει αντίκτυπο στη γνωστική λειτουργία και την ψυχολογική υγεία των γυναικών, ειδικά όσον αφορά τη διάθεση. Οι νευροεπιστήμες έδειξαν ότι τα οιστρογόνα πράγματι επηρεάζουν τη βιοχημεία και τη μορφολογία του εγκεφάλου που ως γνωστό είναι σημαντικές για τις γνωστικές λειτουργίες.

Από ιατρικής πλευράς, η παχυσαρκία αναγνωρίζεται σήμερα ως νόσος. Συσχετίζεται με πολλές ασθένειες όπως την αρτηριακή υπέρταση, την στεφανιαία νόσο, τα αγγειακά εγκεφαλικά, τον σακχαρώδη διαβήτη, την αποφρακτική άπνοια ύπνου, ορισμένα είδη καρκίνου, την οστεοαρθρίτιδα και το άσθμα. Σε ψυχολογικό επίπεδο, πολλές φορές είναι το επίκεντρο ενός φαύλου κύκλου χαμηλής αυτοεκτίμησης - εσωστρέφειας - κοινωνικής αδράνειας - κατάθλιψης που οδηγεί στο καταφύγιο της λαιμαργίας ως πηγής απόλαυσης και αντιμετώπισης τους στρες. Ακόμα και χωρίς την ύπαρξη των παραπάνω ψυχολογικών καταστάσεων η παχυσαρκία έρχεται ως αποτέλεσμα ενός τρόπου ζωής που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη άσκησης και την κατανάλωση τροφών πλούσιων σε θερμίδες.