Σε αυτό το άρθρο θα αναλύσουμε τις θεραπευτικές επιλογές του ιού HPV. Ξεκινώντας την αναφορά μας στις θεραπευτικές μεθόδους των HPV λοιμώξεων, οφείλουμε να αναφέρουμε ότι δεν υπάρχει κάποια φαρμακευτική αγωγή η οποία να εκριζώνει τον ιό από τον οργανισμό.

Ο ιός παραμένει στα επιθήλια του γεννητικού συστήματος για μεγάλο χρονικό διάστημα ή και για πάντα. Αυτό όμως δε μας ανησυχεί ακόμη και στις περιπτώσεις λοίμωξης από HPV υψηλού κινδύνου. Οι υποτροπές των αλλοιώσεων είναι λίγες και εάν οι ασθενείς παρακολουθούνται δεν υπάρχει κίνδυνος. Όταν λοιπόν αναφερόμαστε στη θεραπεία του HPV ουσιαστικά εννοούμε την αφαίρεση ή την καταστροφή του ιστού που φλεγμαίνει.

Ο πόνος αποτελεί μία ένδειξη κάποιας δυσλειτουργίας στο σώμα, είναι ένα σήμα ότι κάτι δεν λειτουργεί ομαλά. Καθώς περιλαμβάνει μία ευρεία γκάμα σωματικών αισθήσεων είναι ένα από τα πιο πιθανά συμπτώματα μιας παθολογίας, θα μπορούσε εναλλακτικά να υπάρχει κάποιο άλλο. Με την αντίληψη του πόνου το άτομο που έχει το βίωμα μπορεί να αξιοποιήσει το μήνυμα της ενόχλησης και να προβεί στην κατάλληλη αντιμετώπιση που θα το βοηθήσει να αποκαταστήσει στο μέγιστο δυνατό την κατάσταση της υγείας του. 

Ωστόσο, όταν ο πόνος ξεφεύγει της διαχείρισης που σχετίζεται με την αιτία εμφάνισής του και γίνεται χρόνιος πλέον δεν αποτελεί το σύμπτωμα μιας πάθησης ή δυσλειτουργίας αλλά αποτελεί ο ίδιος τη δυσλειτουργία. Παύει

Οι ιοί των ανθρώπινων θηλωμάτων (Human Papilloma Viruses,HPV) αποτελούν μια μεγάλη κατηγορία ιών (μέχρι σήμερα έχουν ταυτοποιηθεί πάνω από 100 διαφορετικοί τύποι) οι οποίοι δύνανται να προκαλέσουν πλήθος αλλοιώσεων, καλοηθών ή  κακοήθων, στο δέρμα και τους βλεννογόνους του ανθρώπου και ιδίως των γυναικών. Είναι πλέον το πιο συχνό σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα και υπολογίζεται ότι 80% του πληθυσμού θα έρθει σε επαφή με τον ιό σε κάποια στιγμή της ζωής του, ενώ μέχρι την ηλικία των 50 ετών ο σεξουαλικά ενεργός πληθυσμός έχει 80-90% πιθανότητα να μολυνθεί από κάποιο στέλεχος του ιού. Μέσα από μια σειρά άρθρων θα προσπαθήσουμε με όσο πιο απλά λόγια γίνεται να σας παρουσιάσουμε αυτό το μεγάλο κεφάλαιο που ανησυχεί  και αγχώνει.

Ορισμένα από τα πλέον γνωστά στο ευρύ κοινό αυτοάνοσα νοσήματα είναι η σκλήρυνση κατά πλάκας, ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου Ι, η ρευματοειδής αρθρίτιδα, ο ερυθηματώδης λύκος, η ψωρίαση, η ελκώδης κολίτιδα, η νόσος του Crohn, η μυασθένεια και η θυρεοειδίτιδα. Τα αυτοάνοσα νοσήματα είναι ασθένειες που προκαλούνται επειδή ο οργανισμός μας δεν αναγνωρίζει τα κύτταρα του ως δικά του στοιχεία και ουσιαστικά επιτίθεται στον εαυτό του καταστρέφοντας υγιείς ιστούς. Το ανοσοποιητικό σύστημα δεν υπολειτουργεί όπως λανθασμένα πιστεύεται αλλά αντιθέτως βρίσκεται σε υπερδιέγερση.Τα αυτοάνοσα νοσήματα θεωρούνται μια πολυπαραγοντική νόσος. Για την αιτιοπαθογένεια τους έχουν προταθεί και μελετηθεί πολλοί  παράγοντες.