Αρκετές μελέτες έχουν διατυπώσει την άποψη ότι οι άνθρωποι γεννιούνται με συγκεκριμένες γευστικές προτιμήσεις. Σε μία παλαιότερη έρευνα, ο Steiner(1996)  κινηματογράφησε τις αντιδράσεις βρεφών μία ημέρας, χωρίς προηγούμενη εμπειρία τροφής, σε υγρά με γλυκιά, πικρή και ξινή γεύση. Οι εκφράσεις του προσώπου των βρεφών υποδήλωναν θετική ανταπόκριση στη γλυκιά γεύση και αρνητική στην πικρή/ξινή. Ενδεχομένως, η ύπαρξη βιολογικά προκαθορισμένων γευστικών προτιμήσεων να συνδέεται με την έμφυτη ικανότητα επιβίωσης του ανθρώπου αφού η γλυκιά γεύση είναι ένδειξη πηγής υδατανθράκων ενώ η πικρή/ξινή γεύση αποτελεί ενδεχομένως ένδειξη κινδύνου.

Πολλές φορές μπορεί να κάνουμε πράγματα ασυναίσθητα ή να εκφράσουμε τις σκέψεις μας χωρίς πρώτα να τα σκεφτόμαστε. Όλα αυτά αποτελούν απόρροια ενός απότομου συναισθήματος, το οποίο μπορεί να μας περιβάλει εκείνη τη στιγμή και έκτοτε να μη μπορούμε να διαχειριστούμε αυτές τις πράξεις και τις σκέψεις. Ωστόσο, στην παιδική ηλικία δεν παρατηρείται το ίδιο. Η συναισθηματική νοημοσύνη ορίζεται ως η ικανότητα του να γνωρίζει κανείς τί αισθάνεται και να είναι ικανός να διαχειριστεί αυτά τα συναισθήματα, πριν αφήσει σε αυτά τον έλεγχο και αποτελέσει έρμαιο τους. Είναι προϊόν μιας μακράς και συμμετοχικής αλληλεπίδρασης μεταξύ της φύσης (βιολογικές δυνάμεις και κληρονομικές προδιαθέσεις) και της ανατροφής.  

Το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες λαμβάνει πλέον τεράστιες διαστάσεις. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι αυτό συμβαίνει καθώς δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στους τρόπους πρόληψης και αντιμετώπισης του φαινομένου ενώ έρχονται με μεγαλύτερη ένταση στο «φως της δημοσιότητας» περιστατικά σχολικού εκφοβισμού τα οποία είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά σε μια περίοδο δε που ολόκληρες κοινωνίες βιώνουν βαθιά κοινωνικοπολιτική, ηθική κρίση καθώς και κρίση αξιών. Η πρόληψη της σχολικής αλλά και κάθε είδους βίας, η διαχείριση κρίσεων, η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η κακοποίηση, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο χρήζουν συντονισμένες δράσεις και πρακτικές ώστε να αντιμετωπιστούν.

Ο ερχομός του νέου μέλους της οικογένειας, αδιαμφισβήτητα είναι η πιο σημαντική αλλαγή στη ζωή ενός ζευγαριού. Είναι η στιγμή, που προστίθενται οι ρόλοι της μητέρας και του πατέρα. Κυριαρχούν πληθώρα συναισθημάτων, όπως συγκίνηση και ευτυχία, αλλά και φόβος και αγωνία για το «άγνωστο», το οποίο πρόκειται να αντιμετωπίσουν. Οι περισσότερες μητέρες, θεωρούν λανθασμένα ότι έχουν όλη την ευθύνη πάνω τους. Εφόσον θηλάζει αποκλειστικά η μητέρα, σίγουρα η σίτιση του βρέφους συνδέεται μοναδικά με εκείνη. Ωστόσο, η συμβολή του πατέρα τις πρώτες μέρες στο σπίτι, κρίνεται απαραίτητη, αφού η ενασχόληση με το βρέφος ενισχύει τον πατρικό δέσιμο με το νέο μέλος. Στη φροντίδα του παιδιού ο ρόλος του πατέρα είναι καθοριστικός.