Το τελευταίο διάστημα αναμφισβήτητα αποτελεί για όλους μια περίοδο δοκιμασίας και προσαρμογής σε μια καινούργια πραγματικότητα. Η διάδοση του Κορονοιού (Convid-19) στη χώρα μας, έχει επιφέρει αλλαγές στον τρόπο ζωής κάθε οικογένειας. Ο περιορισμός των μετακινήσεων και των κοινωνικών επαφών, η τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας, η διακοπή της λειτουργίας των σχολείων και ορισμένων επιχειρήσεων είναι μόνο μερικά από τα νέα μέτρα που έχουν ληφθεί για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Παράλληλα η συνεχής πληροφόρηση από τα Μ.Μ.Ε. και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αποτελούν μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μας. Πώς όμως επηρεάζεται η ψυχολογία της οικογένειας και ιδιαίτερα των μικρότερων μελών της;

Η ΔΕΠ-Υ χαρακτηρίζεται από τρία βασικά είδη συμπτωμάτων: αυτά που αφορούν στην ικανότητα συγκέντρωσης και διατήρησης της προσοχής, αυτά που αφορούν στην κινητική δραστηριότητα και αυτά που αφορούν στην ικανότητα αναστολής των αυθόρμητων αντιδράσεων. Η αιτιολογία τους είναι κυρίως «πρωτογενής» και απορρέουν ουσιαστικά από τη φύση της διαταραχής, δηλαδή έχουν οργανική αιτιολογία, ενώ  η ένταση και η συχνότητα των συμπτωμάτων διαφέρουν από παιδί σε παιδί. Σε σχέση με το φύλο, τα αγόρια συνήθως παρουσιάζουν συμπεριφορικές δυσκολίες στην τάξη, ενώ τα κορίτσια παρουσιάζουν συνήθως μεγαλύτερη διάσπαση προσοχής και αποχή από το μάθημα με ελάχιστες διασπαστικές συμπεριφορές. 

Το σύνδρομο δυσφορίας του θηλασμού περιγράφεται ως μία κατάσταση κατά την οποία η θηλάζουσα μητέρα βιώνει ένα κύμα αρνητικών συναισθημάτων κατά την έναρξη του θηλασμού, τα οποία υποχωρούν λίγα λεπτά μετά. Το βασικό σύμπτωμα του συνδρόμου είναι τα -άνευ προφανούς αιτιολογίας- αρνητικά συναισθήματα που κατακλίζουν τη θηλάζουσα μαμά. Περιγράφονται διαφορετικά από γυναίκα σε γυναίκα αλλά έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό το αίσθημα κενού ή μία συναισθηματική αναστάτωση. Οι μητέρες αναφέρουν ένα εύρος συναισθημάτων από άγχος και νευρικότητα μέχρι οργή ,θλίψη και απελπισία. Άλλες λέξεις που χρησιμοποίησαν ήταν: φόβος, ταραχή, οδύνη και θυμός. 

Πολλά παιδιά διστάζουν να αποκαλύψουν πως έχουν κακοποιηθεί, ειδικά αν η κακοποίηση έχει γίνει από τον ένα ή από τους δύο γονείς ή είναι σε πολύ μικρή ηλικία ώστε να εκφραστούν λεκτικά σχετικά με το γεγονός. Άλλα παιδιά που έχουν υποστεί κακοποίηση δεν γνωστοποιούν το συμβάν καθώς βιώνουν έντονα το αίσθημα του φόβου. Βασικός στόχος της πρόληψης είναι η ενημέρωση. Η πρόληψη κινείται σε τρία επίπεδα και διακρίνεται σε πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή. Η πρωτογενής πρόληψη απευθύνεται κυρίως στο γενικό πληθυσμό με προγράμματα, που έχουν κύριο στόχο την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, την ευαισθητοποίηση της κοινότητας σχετικά με το φαινόμενο της κακοποίησης...