Οι εξετάσεις στην Ελλάδα υπερεπενδύονται συναισθηματικά. Συνδέονται με την πνευματική επάρκεια του παιδιού και γίνονται η ευκαιρία να αποδείξει τις ικανότητες του. Στην περίπτωση των πανελληνίων οι εξετάσεις είναι συνδεδεμένες με την πρόοδο και την εξέλιξη και συχνά θεωρούνται ο μόνος δρόμος για την επαγγελματική αποκατάσταση κατά την ενηλικίωση.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, δεν είναι περίεργο επομένως γιατί οι εξετάσεις φορτίζουν με άγχος όλα τα εμπλεκόμενα μέλη κάθε χρόνο. Τα παιδιά ανησυχούν ότι σε μια ενδεχόμενη αποτυχία, θα απογοητεύσουν τους σημαντικούς άλλους, θα γίνουν αποδέκτες αρνητικών σχολίων και κριτικής αλλά και θα διαψεύσουν τις προσδοκίες που οι ίδιοι έχουν για τον εαυτό τους. Όμως για τους ίδιους περίπου λόγους φοβούνται και οι γονείς.

Σε ένα διαζύγιο τα πιο ευάλωτα μέλη είναι σίγουρα τα παιδιά. Εκείνα έρχονται αντιμέτωπα με πλήθος συναισθημάτων και χρειάζεται να νιώσουν ασφάλεια και σταθερότητα. Για το λόγο αυτό ο τρόπος που οι ίδιοι οι γονείς θα χειριστούν τον χωρισμό τους, είναι καθοριστικός για την ψυχολογία τους. Δυστυχώς όμως, αρκετά διαζύγια εξελίσσονται σε αντιδικία, με δυσκολίες στην επικοινωνία και εντάσεις. Όταν αυτό συμβαίνει, τα παιδιά, βρίσκονται πάντα εν μέσω των πυρών. Χωρίς να έχουν προλάβει να πενθήσουν τον χωρισμό των γονέων, έρχεται μια πρόσθετη συνθήκη, αυτή των καβγάδων, η οποία δε τους επιτρέπει να αφομοιώσουν όλες τις αλλαγές στην καθημερινότητα, έτσι όπως διαμορφώνεται. 

Τα βρέφη έχουν ανάγκη την φροντίδα των ενηλίκων. Όταν γεννιούνται είναι εντελώς ανήμπορα να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες και χωρίς την παρουσία ενηλίκων γύρω τους είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα επιβιώσουν. Πέρα όμως από την κάλυψη των βασικών για την σωματική τους επιβίωση αναγκών, είναι σημαντικό να λαμβάνουν επίσης συναισθηματική φροντίδα, η οποία είναι ουσιώδους σημασίας για την ψυχική τους υγεία αλλά και την εξέλιξη τους ως άτομα. Κατά κανόνα, την κάλυψη όλων των παραπάνω αναγκών αναλαμβάνουν οι γονείς και ιδιαίτερα η μητέρα, με την οποία το βρέφος, αναπτύσσει έναν ιδιαίτερο δεσμό. Ο δεσμός αυτός, ή αλλιώς η προσκόλληση (attachment), περιγράφηκε από τον Άγγλο ψυχίατρο John Bowlby (1958).

Η παιδική ηλικία είναι ίσως η πιο ευάλωτη και ευαίσθητη περίοδος στη ζωή ενός αναπτυσσόμενου ατόμου. Είναι η περίοδος εκείνη, όπου το άτομο σαν σφουγγάρι απορροφά όλα τα ερεθίσματα από τα οποία καθημερινά βομβαρδίζεται και βάσει αυτών διαμορφώνει τη δική του προσωπικότητα, αναπτύσσει την δική του εικόνα εαυτού. Ταυτόχρονα όμως είναι άμεσα εκτεθειμένο στις πράξεις, τις συμπεριφορές και τις αποφάσεις των άλλων, καθώς η εξάρτηση του από την οικογένεια είναι έντονη και αφήνει ελάχιστα περιθώρια αντίδρασης.

Ακριβώς όμως αυτή η αδυναμία του παιδιού να αντιδράσει ουσιαστικά και να πάρει αυτόνομες αποφάσεις, δημιουργεί την εντύπωση στους ενηλίκους ότι τα συναισθήματα του είναι λιγότερο σημαντικά από των ίδιων.