Η παιδική ηλικία είναι ίσως η πιο ευάλωτη και ευαίσθητη περίοδος στη ζωή ενός αναπτυσσόμενου ατόμου. Είναι η περίοδος εκείνη, όπου το άτομο σαν σφουγγάρι απορροφά όλα τα ερεθίσματα από τα οποία καθημερινά βομβαρδίζεται και βάσει αυτών διαμορφώνει τη δική του προσωπικότητα, αναπτύσσει την δική του εικόνα εαυτού. Ταυτόχρονα όμως είναι άμεσα εκτεθειμένο στις πράξεις, τις συμπεριφορές και τις αποφάσεις των άλλων, καθώς η εξάρτηση του από την οικογένεια είναι έντονη και αφήνει ελάχιστα περιθώρια αντίδρασης.

Ακριβώς όμως αυτή η αδυναμία του παιδιού να αντιδράσει ουσιαστικά και να πάρει αυτόνομες αποφάσεις, δημιουργεί την εντύπωση στους ενηλίκους ότι τα συναισθήματα του είναι λιγότερο σημαντικά από των ίδιων.

Καθώς το παιδί αρχίζει και αναπτύσσεται, ανακύπτει αυτόματα η ανάγκη να το οριοθετήσουμε ή πιο σωστά να το βοηθήσουμε να αντιληφθεί τα όριά του. Η διδασκαλία των ορίων είναι καθοριστικής σημασίας για το παιδί καθώς θα το βοηθήσει να αποκτήσει αίσθηση αυτονομίας και πρωτοβουλίας αλλά και να αισθανθεί ασφαλές στο περιβάλλον που βρίσκεται. Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε στο μυαλό μας, ότι το παιδί χρειάζεται τα όρια για να αναπτυχθεί υγιώς και επιπλέον ότι τα όρια δεν περιορίζουν αλλά τίθενται ώστε να μας τοποθετούν προστατευμένα στο περιβάλλον μας. 

Πρωταρχικής σημασίας είναι να διασαφηνίσουμε ότι οι συμπεριφορές μας έχουν νόημα ανάλογα με το πόσο μας βοηθούν να επιβιώσουμε.

Από τις πιο συχνές αιτίες παραπομπής παιδιών σε ειδικούς ψυχικής υγείας, αποτελούν τα προβλήματα συμπεριφοράς. Αυτά εκδηλώνονται σε διαφορετικές ηλικίες και φάσεις ζωής του παιδιού και συνήθως είναι οι εκπαιδευτικοί εκείνοι που πρώτοι επισημαίνουν το πρόβλημα και προτρέπουν τους γονείς να λάβουν τη συμβουλή ενός ψυχολόγου, για να μπορέσουν να βοηθήσουν το παιδί τους. Στα διάφορα διαγνωστικά κέντρα και στα κέντρα ψυχικής υγείας όπου παραπέμπονται τα παιδιά αυτά, συχνά ακούμε τη διάγνωση της Διαταραχής Διαγωγής.

Η Διαταραχή Διαγωγής εμφανίζεται κυρίως μετά τα 10 χρόνια της ζωής του παιδιού, μπορεί όμως κάποια χαρακτηριστικά της να εμφανιστούν και νωρίτερα κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας.

Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί στα αλήθεια ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνιστούν έναν καλό γονέα; Ποιες αρετές χρειάζεται να έχει; Ποια γνώση; Πόση γνώση; Τί “πρέπει ” να έχει; τί να μην έχει; Ψάχνουμε, ενημερωνόμαστε, διαβάζουμε τον έμπειρο ειδικό, ακούμε τη γνώμη του φίλου ή του συγγενή που σεβόμαστε ή εμπιστευόμαστε.

Όσες συμβουλές και αν πάρει κανείς δεν είναι από μόνες τους αρκετές για να γίνει ένας “καλός γονέας”. Και ο λόγος είναι απλός. Το παιδί δε θα μάθει από αυτό που θα του δείξουμε. Ό,τι και αν πούμε, όσο και αν προσπαθήσουμε να του εξηγήσουμε ή να δείξουμε το παιδί θα μάθει ακριβώς από αυτό που θα βιώσει το ίδιο και θα εισπράξει από μας.