Το τελευταίο χρονικό διάστημα θέλει όλους εμάς να παραμένουμε σπίτι για να διαφυλάξουμε τόσο την υγεία και την ασφάλειά μας όσο και αυτή των συνανθρώπων μας. Ως ενήλικες αντιλαμβανόμαστε τη σοβαρότητα της κατάστασης και είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε αυτή την σπουδαία ευθύνη. Πόσο εύκολο είναι όμως για τα παιδιά μικρότερης ηλικίας να προσαρμοστούν στην ιδιαίτερη αυτή κατάσταση; Τα παιδιά αποτελούν μια ιδιαίτερη ηλικιακή ομάδα, αφού έχουν πρωταρχικές ανάγκες άρρηκτα συνυφασμένες με την ομαλή αναπτυξιακή τους πορεία. Οι πρώτες και βασικές τους ανάγκες είναι η καλή διατροφή και ο επαρκής και ποιοτικός ύπνος. Επιπλέον όμως χρειάζονται επαφή με τη φύση, ώρες παιχνιδιού για την ενίσχυση των δεξιοτήτων τους αλλά και επαφή με τους συνομηλίκους.

Το τελευταίο διάστημα αναμφισβήτητα αποτελεί για όλους μια περίοδο δοκιμασίας και προσαρμογής σε μια καινούργια πραγματικότητα. Η διάδοση του Κορονοιού (Convid-19) στη χώρα μας, έχει επιφέρει αλλαγές στον τρόπο ζωής κάθε οικογένειας. Ο περιορισμός των μετακινήσεων και των κοινωνικών επαφών, η τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας, η διακοπή της λειτουργίας των σχολείων και ορισμένων επιχειρήσεων είναι μόνο μερικά από τα νέα μέτρα που έχουν ληφθεί για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Παράλληλα η συνεχής πληροφόρηση από τα Μ.Μ.Ε. και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αποτελούν μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μας. Πώς όμως επηρεάζεται η ψυχολογία της οικογένειας και ιδιαίτερα των μικρότερων μελών της;

Η ΔΕΠ-Υ χαρακτηρίζεται από τρία βασικά είδη συμπτωμάτων: αυτά που αφορούν στην ικανότητα συγκέντρωσης και διατήρησης της προσοχής, αυτά που αφορούν στην κινητική δραστηριότητα και αυτά που αφορούν στην ικανότητα αναστολής των αυθόρμητων αντιδράσεων. Η αιτιολογία τους είναι κυρίως «πρωτογενής» και απορρέουν ουσιαστικά από τη φύση της διαταραχής, δηλαδή έχουν οργανική αιτιολογία, ενώ  η ένταση και η συχνότητα των συμπτωμάτων διαφέρουν από παιδί σε παιδί. Σε σχέση με το φύλο, τα αγόρια συνήθως παρουσιάζουν συμπεριφορικές δυσκολίες στην τάξη, ενώ τα κορίτσια παρουσιάζουν συνήθως μεγαλύτερη διάσπαση προσοχής και αποχή από το μάθημα με ελάχιστες διασπαστικές συμπεριφορές. 

Το σύνδρομο δυσφορίας του θηλασμού περιγράφεται ως μία κατάσταση κατά την οποία η θηλάζουσα μητέρα βιώνει ένα κύμα αρνητικών συναισθημάτων κατά την έναρξη του θηλασμού, τα οποία υποχωρούν λίγα λεπτά μετά. Το βασικό σύμπτωμα του συνδρόμου είναι τα -άνευ προφανούς αιτιολογίας- αρνητικά συναισθήματα που κατακλύζουν τη θηλάζουσα μαμά. Περιγράφονται διαφορετικά από γυναίκα σε γυναίκα αλλά έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό το αίσθημα κενού ή μία συναισθηματική αναστάτωση. Οι μητέρες αναφέρουν ένα εύρος συναισθημάτων από άγχος και νευρικότητα μέχρι οργή ,θλίψη και απελπισία. Άλλες λέξεις που χρησιμοποίησαν ήταν: φόβος, ταραχή, οδύνη και θυμός.