«Με τον όρο κακοποίηση / παραμέληση παιδιών περιγράφεται ένα φαινόμενο σύμφωνα με το οποίο, ένας ή περισσότεροι ενήλικες που έχουν την ευθύνη και την φροντίδα ενός παιδιού προκαλούν ή επιτρέπουν να προκληθούν στο παιδί σωματικές κακώσεις ή συνθήκες στέρησης σε τέτοιο βαθμό σοβαρότητας ώστε συχνά να επιφέρουν σοβαρές διαταραχές σωματικής, νοητικής, συναισθηματικής ή κοινωνικής μορφής, ακόμα και τον θάνατο».

Το φαινόμενο της κακοποίησης μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορες μορφές. Είτε μέσω σωματικής κακοποίησης είτε σεξουαλικής είτε μέσω συναισθηματικής κακοποίησης ακόμη και παραμέλησης. 

Η διαπολιτισμική παιδαγωγική ως όρος εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 80'. Παραπέμπει στη παιδαγωγική συνάντηση που συμπεριλαμβάνει την ετερότητα και την αλληλεπίδραση διαφορετικών πολιτισμών και ταυτοτήτων, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να διαχειριστεί τη διαφορετικότητα και να αξιοποιήσει τόσο το μορφωτικό όσο και το πολιτισμικό επίπεδο των μαθητών με στόχο την ομαλή ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο.

Η διαπολιτισμική εκπαίδευση αποτελεί καινοτόμο βήμα στον τομέα της μάθησης και βασίζεται στην παραδοχή ότι η μονοπολιτισμική εκπαίδευση δεν εκφράζει σε καμία περίπτωση την πραγματικότητα του 21ου αιώνα.

Το ΨυχολοΖῆν και η διεπιστημονική του ομάδα ανακοινώνουν την διοργάνωση της 1ης Ημερίδας του ΨυχολοΖῆν με θέμα: “Ο Ασθενής στην Οικογένεια. Οι Διαστάσεις της Ασθένειας στο Σύστημα.” Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στην αίθουσα Ρήγας Φεραίος του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών, το οποίο στεγάζεται επί της οδού Ριζάρη 2, το Σάββατο 13 Οκτωβρίου και ώρες 11.00 – 14.00.

Σκοπός της ημερίδας είναι η παρουσίαση της ομάδας του ΨυχολοΖῆν και η ανάλυση του ζητήματος υπό το πρίσμα της ψυχικής αλλά και της ιατρικής σκοπιάς από επαγγελματίες του χώρου. Θα δοθεί χώρος και χρόνος για ερωτήσεις και αλληλεπίδραση μεταξύ του κοινού και των ειδικών.

Τα όρια κατέχουν ουσιώδη θέση μέσα στην οικογένεια και στην ανατροφή των παιδιών. Συμβάλλουν στην ομαλή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού, την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης του και διαμορφώνουν τους ρόλους ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Συνήθως τα όρια συγχέονται με την αυστηρή τιμωρία, την απαγόρευση και την επιβολή. Και εκεί έγκειται η δυσκολία των γονέων να τα θέσουν. Στην πραγματικότητα όμως τα όρια είναι διδασκαλία, είναι το μέσο για να “εκπαιδεύσουμε” τα παιδιά σε κοινωνικά επιθυμητούς τρόπους συμπεριφοράς, να τους διδάξουμε κανόνες, να τους μάθουμε τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται. Παρόλο που για όλα τα παιδιά τα όρια μοιάζουν δυσάρεστα, στην πραγματικότητα τα βοηθάνε να νιώσουν ασφάλεια.