Η σχιζοφρένεια είναι μια νευροψυχιατρική νόσος, που ανήκει στην κατηγορία των ψυχώσεων. Τον όρο εισήγαγε ο Ελβετός ψυχίατρος Eugen Bleuler. Το βασικό χαρακτηριστικό τόσο στη σχιζοφρένεια είναι η ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. Ο ασθενής που πάσχει από ψυχωτική διαταραχή, έχει βέβαιες πεποιθήσεις παραληρηματικού χαρακτήρα. Οι ιδέες αυτές μπορεί να είναι παράδοξες ( πχ «με κυνηγούν εξωγήινοι») ή να εμφανίζουν αληθοφανές περιεχόμενο («η σύζυγός μου με απατά»). Το βασικό στοιχείο που διαχωρίζει όμως την παραληρηματική από τις υπόλοιπες πεποιθήσεις, είναι ότι δεν ανασκευάζεται με λογικά επιχειρήματα κι ο ασθενής παραμένει βέβαιος για την αλήθεια της, ανεξαρτήτως εξηγήσεων που του παρέχονται.

Σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να παρατηρήσουμε στον εαυτό μας ή σε κάποιο άτομο του περιβάλλοντός μας κάποια συμπεριφορά η οποία μας ξενίζει. Ενδεχομένως, να μην είχαμε σκεφτεί στο παρελθόν ότι θα μπορούσαμε ποτέ να αντιδράσουμε με τέτοιο τρόπο ή αυτή να είναι στα όρια του απρεπούς ή απλά εκτός της συνθήκης ή εκτός του πλαισίου στο οποίο βρισκόμαστε. Στα αγγλικά χρησιμοποιείται ο όρος acting out που σημαίνει την εκδραμάτιση, άλλως θα μπορούσε να ειπωθεί ως συναισθηματική εκτόνωση ή εκφόρτιση. Πρόκειται για μία συμπεριφορά η οποία είναι ακατάλληλη για το πλαίσιο στο οποίο εκδηλώνεται και προκύπτει για την εκτόνωση καταπιεσμένων, ασυνείδητων ή υπό άρνηση συναισθημάτων. Στοχεύει, ασυνείδητα, στη μείωση της δυσφορίας...

Η κατάθλιψη είναι μία νόσος που επηρεάζει όλους τους τομείς της ζωής ενός ανθρώπου. Για το λόγο αυτό, η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία της νόσου είναι αναγκαία, τόσο για το ίδιο το άτομο και τον κοινωνικό του περίγυρο, όσο και για την ποιότητα της δημόσιας υγείας εν γένει.Είναι όμως πολύ συχνό, η θεραπεία με αντικαταθλιπτικά να μην επιτυγχάνει τον στόχο της ύφεσης των καταθλιπτικών συμπτωμάτων, με την έννοια ότι δεν επιτυγχάνει την πλήρη αποδρομή όλων των συμπτωμάτων της νόσου, παρά μόνον τη βελτίωση αυτών έως κάποιο βαθμό. Αυτές είναι οι περιπτώσεις, στις οποίες καλείται ο ψυχίατρος να χρησιμοποιήσει διαφορετικούς συνδυασμούς φαρμάκων, προκειμένου να επιτευχθεί η πλήρης ίαση κι όχι απλώς η βελτίωση.

Υπάρχουν άραγε στιγμές όπου κάποιο θύμα να στηρίζει και να εκδηλώνει αισθήματα  συμπάθειας για τον θύτη του; Συμβαίνει ποτέ για παράδειγμα κάποιοι όμηροι να υπερασπίζονται και να δηλώνουν πως αγαπούν τους απαγωγείς τους; Τον Αύγουστο του 1973 στην Σουηδία συνέβη! Δύο ένοπλοι ληστές εισέβαλαν σε κεντρική τράπεζα της Στοκχόλμης και κράτησαν υπό την ομηρία τους τέσσερις υπαλλήλους για έξι μέρες. Την τελευταία ημέρα οι Αρχές κατάφεραν να δώσουν τέλος σε αυτό το διαφαινόμενο δράμα, ωστόσο παρατηρήθηκε κάτι πολύ περίεργο. Τα θύματα υποστήριζαν τους απαγωγείς, δυσκόλεψαν τον τερματισμό της ομηρίας, ενώ στην συνέχεια μάζεψαν χρήματα για να τους στηρίξουν και αρνήθηκαν να καταθέσουν εναντίον τους στο δικαστήριο.