Η κοινωνική φοβία ανήκει στην ομάδα των αγχωδών διαταραχών και μπορεί να εμφανιστεί τόσο σε παιδιά όσο και σε ενήλικες. Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ο έντονος φόβος, σε κοινωνικές καταστάσεις, όπου το άτομο καλείται να ενεργήσει μπροστά σε κοινό. Η έκθεση σε τέτοιες περιστάσεις εκλύει έντονο άγχος, το οποίο μπορεί να εξελιχθεί σε Διαταραχή Πανικού. Για να υπάρξει διάγνωση της διαταραχής η φοβία θα πρέπει να παρεμποδίζει σημαντικά το άτομο στις καθημερινές του δραστηριότητες. Από τη διάγνωση αποκλείονται οι περιπτώσεις εκείνες, όπου εξαιτίας κάποιας ιατρικής ή νευρολογικής κατάστασης, το άτομο ανησυχεί για την εικόνα του στον κοινωνικό περίγυρο και τις επιπτώσεις της δυσκολίας του στην δουλειά ή την κοινωνική του ζωή.

Η Αγοραφοβία ανήκει στην κατηγορία των αγχωδών διαταραχών και χαρακτηρίζεται από έντονο άγχος για μέρη και καταστάσεις όπου η διαφυγή είναι δύσκολη ή όπου η παροχή βοήθειας από αξιόπιστη πηγή σε ενδεχόμενη κρίση πανικού δεν είναι δυνατή. Ως επί το πλείστον εμφανίζεται παράλληλα με τη Διαταραχή Πανικού, αλλά μπορεί να υπάρξει και μόνη της.

Το έντονο άγχος που συνοδεύει τη διαταραχή οδηγεί σε αποφυγή διαφόρων καταστάσεων, κυρίως την παρεύρεση σε δημόσιους χώρους με πολύ κόσμο, τα ταξίδια, ειδικά όσα περιλαμβάνουν πολύωρη παραμονή σε κάποιο μεταφορικό μέσο, τις γέφυρες, τους ανελκυστήρες, ακόμα και την παραμονή στο σπίτι χωρίς την παρουσία άλλων. 

Υπάρχουν κάποια γονίδια που προδιαθέτουν στο στρες, τα λεγόμενα "γονίδια κινδύνου". Από μόνα τους τα γονίδια αυτά δεν είναι αρκετά για να προκαλέσουν αγχώδη διαταραχή. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να συμβούν πολλά ψυχοτραυματικά γεγονότα ή ψυχοτραυματικά γεγονότα σε ευαίσθητες φάσεις της ανάπτυξης της ζωής του ατόμου.

Αυτό που συμβαίνει αρχικά λοιπόν όταν ένα άτομο με ευαισθησία (γονίδια κινδύνου) έρθει σε επαφή με το ψυχοτραυματικό γεγονός, είναι να "υπερευαισθητοποιηθεί". Σε αυτήν τη φάση, δεν θα εκδηλώσει την ψυχιατρική διαταραχή, θα υπάρχει όμως μια μη εμφανής ευαισθητοποίηση, η οποία εάν δεν υπάρξει αντιστάθμιση, στο επόμενο ψυχοτραυματικό γεγονός θα είναι ικανή να προκαλέσει τη διαταραχή.

Το σύνδρομο Tourette (Τουρέτ) ή σύνδρομο Gilles de la Tourette είναι μια νευροσυμπεριφορική διαταραχή που πήρε το όνομα της από το Γάλλο νευρολόγο George Gilles de la Tourette. Το Τουρέτ εκδηλώνεται κλινικά με πολλαπλά κινητικά τικ και φωνητικές εκδηλώσεις. Το σύνδρομο ξεκινά από τη παιδική ηλικία, προσβάλλει κυρίως το άρρεν φύλο και ο επιπολασμός του εκτιμάται μεταξύ 0,4 και 1,6% των παιδιών ηλικίας 2-15 ετών, αλλά θεωρείται πιθανόν ότι πολλές ήπιες περιπτώσεις παραμένουν αδιάγνωστες ενώ ελαττώνεται ή εξαφανίζεται στα περισσότερα παιδιά κατά την ενήλικο ζωή. Ακραίες περιπτώσεις είναι σπάνιες στην ενήλικο ζωή και το σύνδρομο δεν επηρεάζει αρνητικά τη νοημοσύνη ή το προσδόκιμο ζωής.